Καταλαβαίνεις πως τα παιδιά μεγαλώνουν το καλοκαίρι. Το είδα για τα καλά μπροστά μου αυτό εφέτος καθώς τα μισά ρούχα τους κόντυναν/στένευαν/δεν έμπαιναν μέχρι να φύγουμε από το χωριό.
Κάθε φορά που έρχεται μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση και μαζί της μια επιτυχία ή ένα στραβοπάτημα, κάνω ένα βήμα πίσω για να ακούσω τί έχουν να πουν οι πρωταγωνιστές.
Πότε γίναμε στυγνοί κριτικοί (όλου) του κόσμου; Ήμασταν πάντα έτσι ή απλώς είχαμε τα… προσόντα αλλά άνθισαν με τα social media;
Κι εκεί που λέμε “Ως ήταν, πιάσαμε πάτο. Δεν πάει παρακάτω”, έρχεται κάτι νέο που μάς λέει “Φίλες και φίλοι μπορούμε και χειρότερα!” υποβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο τους συλλόγους και τον αθλητισμό στα μάτια όλων.
Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Η πρώτη συμπεριλαμβάνει αυτούς που μισούν τα γενέθλιά τους, νιώθουν το βάρος ενός ακόμα χρόνου να πέφτει στους ώμους τους, σιχαίνονται να απαντούν σε μηνύματα…
Όταν ήρθε ο Ματίας Αλμέιδα στην ΑΕΚ, δεν μπορούσαμε να μην διακρίνουμε τη σπίθα, την τρέλα, τη λάμψη στα μάτια του. Τη δίψα του όχι για τις νίκες, αλλά για τη γιορτή, για το χαμόγελο που φέρνουν αυτές.
