Πότε γίναμε στυγνοί κριτικοί (όλου) του κόσμου;
Ήμασταν πάντα έτσι ή απλώς είχαμε τα… προσόντα αλλά άνθισαν με τα social media;
Μαζί με την τραγική είδηση σχετικά με τον βιασμό της 14χρονης, δυστυχώς υπέπεσαν στην αντίληψή μου και τα ακόμα πιο τραγικά σχόλια από τους “δικαστές της κοινωνίας”. Όλοι αυτοί λοιπόν αναρωτιόντουσαν “πού είναι οι γονείς της;”, “γιατί έχει Instagram;”, “έχετε δει πώς ντύνονται τα 14χρονα;” και άλλα τέτοια μεγάλα ερωτήματα που φυσικά ρίχνουν όλο το βάρος της ευθύνης στο θύμα και το περιβάλλον του.
Η τραγικότητα χωρίζεται σε δύο ισόποσα μέρη, κατά την άποψή μου.
Χωρίς καμία σειρά προτεραιότητας και σημασίας, το πρώτο έχει να κάνει με το γεγονός ότι βρισκόμαστε αισίως στο 2025 και στο άκουσμα ενός βιασμού σκεφτόμαστε, τι φορούσε το θύμα, τι είπε στο θύτη, αν κυκλοφορούσε μόνη της στο δρόμο, αν ήταν αργά τη νύχτα, αν βγήκε ραντεβού με κάποιον που δεν γνώριζε. Όχι γιατί ενδιαφερόμαστε για το θύμα, αλλά γιατί μέσα από το πρίσμα των πράξεων και κινήσεών του προσπαθούμε να εξηγήσουμε γιατί βιάσθηκε! Τι έφταιγε; Για όλες αυτές τις περιπτώσεις φταίει μόνο ένας: ο βιαστής! Χωρίς γιατί, χωρίς πώς, χωρίς πότε, αν ήταν μέρα, νύχτα, παραμονή Χριστουγέννων ή ψυχοσάββατο, αιτία είναι μόνο ο θύτης. Τέλος της κουβέντας.
Το δεύτερο μέρος της τραγικότητας, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι οι σκέψεις που γεννιούνται και φέρνουν στην επιφάνεια την κριτική για το μεγαλύτερο λάθος του θύματος: ότι είναι 14 χρονών. “Ναι οκ, σαφέστατα φταίει ο βιαστής. Θα πρέπει όμως να πούμε κάτι και για τα κορίτσια που έχουν ξεφύγει λίγο έτσι; Έχεις δει πώς εμφανίζονται; Βλέπεις τί κάνουν στο Instagram και στο Tik Tok;” ήταν περίπου κάποια μηνύματα που έλαβα σε μία ανάρτησή μου αναφορικά με το συμβάν.
Ναι, τα έχω δει. Αν μου αρέσουν; Φυσικά και όχι. Γιατί να μου αρέσει ένα 14χρονο που έχει βαμμένα μακριά νύχια και make up του θανατά, που προσπαθεί να φανεί σαν 30αρα; Όχι δεν μου αρέσει κι ελπίζω να περάσουμε από αυτή τη φάση με τη Διοχάντη όσο πιο ελαφριά γίνεται.
Νιώθαμε μεγάλοι στα 14 μας
Αλλά για μια στιγμή. Θυμάστε πώς είναι να είσαι 14 χρονών; Θυμάστε πόσο “μεγάλοι” νομίζαμε ;oτι ήμασταν; 14;;; Πωωω! Φίλε, δεν είμαι πλέον παιδάκι δημοτικού, κοντεύω να πάω Λύκειο, καταλαβαίνεις; Οι γονείς μου δεν με νιώθουν, νομίζουν πως είμαι μικρό ακόμα ρε! Καλά δεν βλέπουν πως έχω μεγαλώσει;
Έτσι νιώθαμε. Μεγάλοι. Πολύ μεγάλοι! Νομίζαμε πως πλέον είχαμε γνώση, εμπειρία και άποψη. Την τύφλα μας δεν ξέραμε. Ζούσαμε σε μια τρελή ψευδαίσθηση ωρίμανσης, σταθερής όσο μία σαπουνόφουσκα. Φυσικά και κάναμε λάθη, άλλοι μικρά, άλλοι μεγάλα, άλλοι αδιόρθωτα. Λάθη που αν τα δεις τώρα θα πεις “μα είναι δυνατόν; α ναι, ήμουν 14…” Κάποιοι απλώς ήμασταν κάπως τυχεροί, κάποιοι όχι. Κάποιοι δεν είχαμε το θάρρος, τα κότσια, την άνεση να ζητήσουμε βοήθεια από τους γονείς μας και καταφεύγαμε στους -επίσης 14χρονους- φίλους μας. Ό,τι μπορούσαμε κάναμε. Κι αν δεν θέλαμε κάποια πράγματα, μπορεί να μην είχαμε ή να μην ξέραμε τον τρόπο να το πούμε. Κι αν μας συνέβησαν άλλα που δεν έπρεπε να μας συμβούν, τα θάψαμε καλά και συνεχίσαμε. Γιατί ήμασταν μικροί. Κι ας μην νιώθαμε έτσι. Σας ξύπνησα κάποιες αναμνήσεις; Χτύπησα καμία χορδή;
Είχες εσύ social media στα 14 σου;
Ας γυρίσουμε λοιπόν στο παρόν και στα τώρα 14χρονα. Για να έχουμε μια ρεαλιστική εικόνα, ας τα πολλαπλασιάσουμε όλα αυτά επί 100. Αν μιλάμε δε, για έφηβα κορίτσια, που ζουν με τις πιεστικές, τέλειες εικόνες των social media που τις θέλουν όμορφες, επιτυχημένες, γοητευτικές και για να μην τα πολυλογώ αψεγάδιαστες, ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει στο 200. Γιατί τότε είχαμε μοναδικό κριτή τον καθρέπτη άντε και κανά δυο τρεις τριγύρω, ενώ αυτά τα κορίτσια έχουν δεκάδες ζευγάρια μάτια και εκατοντάδες δάχτυλα να πληκτρολογούν και να απλώνουν τον τοξικό ιστό τους για το σώμα, το πρόσωπο, τα μαλλιά, τον τρόπο που ζουν κι αναπνέουν.
Και οι γονείς πού είναι; Κάπου εκεί γύρω τις περισσότερες φορές κάνοντας -αλήθεια το πιστεύω- ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι τους, τις ελάχιστες ελεύθερες ώρες που τους απομένουν.
Ζούμε σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει εξελιχθεί, ο άνθρωπος έχει ένα σωρό εργαλεία για την όσο πιο άνετη παραμονή του στη Γη, κι όμως η επιβίωση και η διατήρηση της αξιοπρέπειας και της ψυχικής ισορροπίας μόνο εύκολη δεν είναι. Ως μαμά με δύο παιδιά στην προεφηβεία, δεν έχω να δώσω καμία συμβουλή σε κανέναν. Μόνο να έχουμε το νου μας. Όχι μόνο στα δικά μας παιδιά, αλλά και στα τριγύρω. Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε τα περίεργα, δυσοίωνα σημάδια, αρκεί να έχουμε λίγο τις κεραίες μας τεντωμένες. Αυτό, και να μην περιμένουμε από τα 14χρονα να έχουν την ωριμότητα ενός ενήλικα ώστε να σκεφτούν ότι είναι ακόμα παιδιά.
