Η Μαρία Ζαφειράτου αναρωτιέται από πότε το παιχνίδι μεταμορφώθηκε σε επαγγελματικό αθλητισμό και από πότε ο επαγγελματικός αθλητισμός έθαψε για πάντα μέσα του το παιχνίδι…
Παραλαμβάνω την κόρη μου από την προπόνηση της ενόργανης και μου λέει “μαμά είναι ένα κορίτσι πιο μεγάλο από εμένα στην ομάδα, που κλαίει κάθε μέρα γιατί ο προπονητής της φωνάζει και της μιλάει απότομα”. Δεν ξέρω αν είχαμε στο μυαλό μας το ίδιο κορίτσι, αλλά ήταν κάτι που είχα παρατηρήσει κι εγώ κάθε φορά σε εκείνα τα λίγα λεπτά που την αφήνω ή την παίρνω από εκεί. Πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένα κορίτσι, στην καλύτερη σκυθρωπό και στεναχωρημένο στη χειρότερη με δάκρυα στα μάτια να προσπαθεί να ισορροπήσει στη δοκό ή να κάνει το σωστό σάλτο από το δίζυγο.
Η Διοχάντη στους 6 μήνες μου δήλωσε πως: «δεν περνάω καλά, δεν θέλω να συνεχίσω» και το σταμάτησε.
Από την ηλικία των 6 μηνών και έως να φτάσει 10 ο μεγάλος και 8 η μικρή, τα παιδιά μου έπεφταν στην πισίνα 2 έως 3 φορές την εβδομάδα ανελλιπώς. Στην αρχή baby swimming μαζί με εμένα μέσα, από τα 2 έως τα 8-9 μόνα τους με ένα σωρό φουσκωτά, παπάκια, μπαλάκια γύρω τους να γίνεται η προπόνηση παιχνίδι και κάθε φορά να μην βλέπουν την ώρα να ξαναπάνε.
Μετά τα 9 όμως, άρχισαν να… σοβαρεύουν τα πράγματα.
Ό,τι πολύχρωμο και διασκεδαστικό εξαφανίστηκε και την θέση του πήρε το ψυχρό πλακάκι της πισίνας. Ξεκίνα να μετράς δηλαδή. Τα παιδιά μπήκαν στην προαγωνιστική ομάδα όπου το “πάνω-κάτω” έγινε η καθημερινότητά τους. Ο Ανδρέας το άντεξε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για περίπου ενάμιση χρόνο. Η Διοχάντη στους 6 μήνες μου δήλωσε πως “δεν περνάω καλά, δεν θέλω να συνεχίσω” και το σταμάτησε. Από δίπλα και χωρίς να το ξέρει “έσωσε” τον αδερφό της από την βαρεμάρα του μετρήματος απλωτών. Ο σκοπός είχε ήδη επιτευχθεί, είχαν μάθει να κολυμπούν πολύ καλά κι επειδή δεν είχαμε ποτέ στο μυαλό μας να τους κάνουμε πρωταθλητές κολύμβησης, συμφωνήσαμε να δοκιμάσουν και άλλα -ίσως πιο ελκυστικά για την ηλικία τους- αθλήματα.
Πριν από λίγο καιρό μιλούσα με μία προπονήτρια κολύμβησης και της εξηγούσα τους λόγους για τους οποίους αποφάσισαν να σταματήσουν. Συμφώνησε μαζί μου λέγοντας “ήμουν στο εξωτερικό και παρακολουθούσα τις αντίστοιχες προπονήσεις. Εκεί δεν βγάζουν το παιχνίδι ποτέ. Είναι απαραίτητο για να “κρατήσεις” τα παιδιά στο νερό”.
Εγώ θα το γενικεύσω εντελώς και θα πω ότι είναι απαραίτητο να κρατήσεις το παιχνίδι στον αθλητισμό ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! Όλα μα όλα τα παιδιά του κόσμου, ξεκινούν ένα άθλημα γιατί περνούν καλά σε αυτό, βρίσκουν κάτι το διασκεδαστικό, ξεφεύγει το μυαλό τους από τα “πρέπει” και τα “κάνε” του σχολείου. Κι όλα αυτά, με κίνηση και ενέργεια, ό,τι καλύτερο δηλαδή για το σώμα και το πνεύμα των παιδιών.
Ακόμα και οι παίκτες της μεγάλης Τσέλσι μπορούν να παίξουν!
Έβλεπα τις προάλλες την προπόνηση της Τσέλσι στο Ολυμπιακό Στάδιο, ένα 24ωρο πριν από το ματς με τον Παναθηναϊκό για το Conference League. Μετά από μία ώρα προπόνηση, είχαν 15 λεπτά να παίξουν! Κάτι σαν κυνηγητό, κάτι σαν αμπάριζα; Δεν το κατάλαβα. Εγώ παρατηρούσα μερικούς από του πιο γνωστούς ποδοσφαιριστές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, πλουσιοπάροχα αμοιβόμενους, να διασκεδάζουν σαν 10χρονα.
Δηλαδή αυτοί που είναι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, που αγωνίζονται για εκατομμύρια ευρώ, που τους παρακολουθούν εκατομμύρια θεατές, έχουν ως μέρος της προπόνησής τους το παιχνίδι. Ενώ εδώ, προπονητές συμπεριφέρονται, μιλάνε, κατά καιρούς βρίζουν κανονικά 10χρονα σαν να έχουν στα χέρια τους την μικτή κόσμου! “Η σωστή παιδαγωγική μέθοδος στις προπονήσεις, απαιτεί να είναι διασκεδαστική τουλάχιστον έως την ηλικία των 15-16 ετών.
Δυστυχώς στη χώρα μας, δεν έχουμε αυτή τη νοοτροπία γι’ αυτό και βλέπουμε συχνά το φαινόμενο της παραίτησης των παιδιών από τα αθλήματα. Αντί να τους ενθαρρύνουν, τους απογοητεύουν γιατί δεν μπορούν να είναι Μέσι, Αντετοκούμποι, Τσιτσιπάδες και Τεντόγλου και εγκαταλείπουν τον αθλητισμό”, μου είχε πει σε μια ανάλογη κουβέντα προπονητής που έχει αφιερωθεί πολλά χρόνια στις ακαδημίες ποδοσφαίρου.
Πόσο λυπηρό, θα πω εγώ…
Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης βαραίνει εμάς τους γονείς με τις υψηλές προσδοκίες μας για μετάλλια και διακρίσεις. Ενώ η σημαντικότερη προσδοκία μας (θα έπρεπε να) είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή των παιδιών μας στον αθλητισμό. Αυτό είναι και το σπουδαίο μετάλλιο/δώρο στον εαυτό τους που θα τους ακολουθεί για όλη τη ζωή τους.
