Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Η πρώτη συμπεριλαμβάνει αυτούς που μισούν τα γενέθλιά τους, νιώθουν το βάρος ενός ακόμα χρόνου να πέφτει στους ώμους τους, σιχαίνονται να απαντούν σε μηνύματα και σε κλήσεις γνωστών και φίλων που επικοινωνούν για τις σχετικές ευχές και γενικά το μόνο πράγμα που σκέφτονται όταν ξημερώνει αυτή η μέρα, είναι το πότε θα φύγει.
Η δεύτερη κατηγορία αφορά σε εκείνους που περιμένουν αυτή την ημέρα πώς και πώς. Που ήδη 30 ημέρες πριν, υπενθυμίζουν στους πάντες «ξέρεις τί είναι σε ένα μήνα έ; Τα γενέθλιά μου!», λατρεύουν να απαντούν σε όλους όσοι τους θυμούνται, πάντα θα κανονίσουν κάτι με τους αγαπημένους τους, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να υπάρχει τούρτα! Και κερί (ή κεριά) φυσικά.
Άνηκα, ανήκω και θα ανήκω για πάντα, ξεκάθαρα, ολοκληρωτικά δοσμένα στο δεύτερο γκρουπάκι. Και όσο περισσότερα χρόνια περνούν από πάνω και από μέσα μου, τόσο πιο φανατική οπαδός των γενεθλίων μου γίνομαι. Φυσικά και ξεπετάχθηκαν κατά καιρούς κάποιες ανησυχίες του τύπου: «πωωωω μεγαλώνουμε, γερνάμε, περνάμε τα χρόνια, πότε φύγανε; Πότε ήμασταν νέοι; Πάει πέρασε η ζωή» και άλλα τέτοια αισιόδοξα. Το αστείο είναι ότι αυτά τα σκεφτόμουν πριν από καμιά 10αρια χρόνια –και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πραγματικά τι… σκεφτόμουν.
Μια δεκαετία μετά, όχι μόνο δεν με πειράζει που μεγαλώνω, αλλά ποιο είναι το ακριβώς αντίθετο; Αυτό! Χαίρομαι ατελείωτα που μεγαλώνω, που περνάω ακόμα έναν χρόνο σε αυτόν τον πλανήτη, που μου δίνονται μέρες, ώρες, στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπώ. Που μπορώ και σηκώνομαι κάθε πρωί να κάνω ό,τι κάνω καθημερινά, ή και μερικά από αυτά, ή ό,τι προλάβω τέλος πάντων. Που συνεχίζω. Που υπάρχω.
Το να μεγαλώνεις δεν είναι μαρτύριο, δεν είναι δυστυχία, είναι ευλογία, είναι τύχη
«Σιγά ρε Δαλάι Λάμα που το έχεις φιλοσοφήσει κιόλας!», μπορεί να πεις.
Δεν ξέρω.
Ίσως. Ή καλύτερα θα έλεγα ότι πήρα το μάθημά μου. Με τον πιο σκληρό τρόπο. Λίγο πριν τα τελευταία Χριστούγεννα, έχασα την Σ., ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα στον κόσμο (μου). Με την Σ. εκτός από κοινή χρονολογία γέννησης, είχαμε κοινά όνειρα, κοινά σχέδια. Και πολλά μάλιστα. Να κάνουμε ταξίδια, να βλεπόμαστε πιο συχνά, να μεγαλώσουν τα παιδιά μας μαζί και να είμαστε εκεί να τα χαιρόμαστε. Να, να, να… Δεν προλάβαμε να τα κάνουμε όλα. Προλάβαμε κάποια, σίγουρα πολύ λιγότερα απ’ όσα θέλαμε. Η απώλειά της, μού άφησε ένα τεράστιο κενό. Λογικό, θα μου πείτε. Έφυγε ένας πολύ νέος άνθρωπος, μία μαμά, μία κόρη, μία αδελφή, μία φίλη που είχε τόσα πολλά να δώσει στους γύρω της. Και να πάρει.
Η Φύση απεχθάνεται τα κενά, έτσι δεν λένε; Μάλλον αλήθεια είναι. Διότι από την ημέρα που αποχαιρετιστήκαμε, άρχισα να καλύπτω αυτό το κενό. Κάθε μέρα. Με αναμνήσεις, με γέλια, με κλάματα, με ώρες βαρεμάρας, με στιγμές ατέρμονης αγάπης, με ό,τι ζούμε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Η Σ. μού έμαθε με το φευγιό της, πως το να μεγαλώνεις δεν είναι μαρτύριο, δεν είναι δυστυχία, είναι ευλογία, είναι τύχη.
Είμαι (και) τυχερή που υπάρχω, που είμαι παρούσα στη ζωή των παιδιών μου, που τις Τρίτες συναντιέμαι με τις φίλες μου, που το βράδυ θα πέσω εξουθενωμένη στο κρεβάτι να κοιμηθώ, που το πρωί θα σηκωθώ να πάω στη δουλειά μου.
«Χαίρομαι που η τούρτα μου μοιάζει με… μανουάλι!»
Φυσικά και βλέπω ρυτίδες στο μέτωπό μου. Είναι από τις τόσες φορές που εξεπλάγην, είτε θετικά, είτε αρνητικά με όσα μου έφερε το κάρμα μου. Εννοείται ότι έχω γραμμές γύρω από τα μάτια μου. Είναι γιατί έχω κλάψει αμέτρητες φορές με τις δυσκολίες που νόμιζα ότι δεν θα ξεπεράσω ποτέ. Αλλά είναι και από τα αβίαστα γέλια που έχω κάνει άπειρα έως τώρα, δίχως ίχνος εγκράτειας. Έχω κι ένα θεματάκι στη μέση. Μάλλον από τα ατελείωτα «μαμά αγκαλιά!», αλλά και από τα χωρίς δεύτερη σκέψη «εντάξει δεν είναι πολύ μακριά, το ‘χω» χιλιόμετρα με τακούνια. Αλλά όλα αυτά έχουν εξαργυρωθεί σε αναμνήσεις, σε εμπειρίες, σε μαθήματα, σε σελίδες του δικού μου βιβλίου.
Γι’ αυτό και μου φαίνεται τόσο αστείο όταν προσπαθεί κάποιος να με μειώσει, να με προσβάλλει και να με κάνει να αισθανθώ άσχημα γιατί μεγαλώνω, λες και είναι κάτι που περνάει από το χέρι οποιουδήποτε να το σταματήσει. Όχι μόνο δεν λυπάμαι που η τούρτα μου πλέον μοιάζει περισσότερο με… μανουάλι, αλλά χαίρομαι και είμαι ευγνώμων γιατί είμαι εδώ, είμαι υγιής περικυκλωμένη από αγάπη, ανθρώπους αγαθά, υλικά και πνευματικά που για πολλούς δεν είναι δεδομένα.
Τα γενέθλια, για μένα, είναι ο ετήσιος γύρος του θριάμβου, με την κούπα αγκαλιά και την ευκαιρία να κάνω ακόμα μία ευχή πριν σβήσω τα κεριά.
