Η Μαρία Ζαφειράτου γράφει πώς χρειάζεται προσπάθεια να επιτρέψεις στον εαυτό σου να χαλαρώσει και πώς να μην έχεις και τύψεις γι αυτό!
«Μία ώρα χωρίς να πρέπει να κάνεις κάτι; Μην βιαστείτε να απαντήσετε “Σιγά το δύσκολο. Δώσε μου μία ώρα κι έχω πολλά πράγματα να κάνω. Ξέρω εγώ πώς να την απολαύσω”. Είναι όντως τόσο εύκολο όσο ακούγεται;
Δευτέρα πρωί, μετά την εκπομπή στον Sport FM, έπιασα τον εαυτό μου, να μην έχει τίποτα να κάνει. Και λέγοντας τίποτα, εννοώ καμία επαγγελματική υποχρέωση ή οικογενειακή εκκρεμότητα. Πέρασα ένα 20λεπτο ψάχνοντας σε κινητό και σε ατζέντα αυτό που “σίγουρα έχω να κάνω και ακόμα πιο σίγουρα έχω ξεχάσει”. Αφού σχεδόν σιγουρεύτηκα -ακόμα έχω αμφιβολίες να ξέρετε- ότι το πρόγραμμά μου είναι κενό για τις επόμενες δύο ώρες, έπρεπε να περάσω ακόμα μία “πίστα” μην επιτρέποντας στον εαυτό μου να εφεύρει κάποια δουλειά.
Έπρεπε να “πείσω” τον εαυτό μου πως απλώς μπορεί να κάνει κάτι χαλαρό, χωρίς να αισθάνεται περίεργα ή ακόμα χειρότερα τύψεις γι’ αυτό.
Όλοι όσοι έχουμε παιδιά ξέρουμε πολύ καλά πως ο χρόνος με και για εκείνα σε συνδυασμό με τα όποια επαγγελματικά τρεξίματα είναι σαν το νερό: μόλις αφεθεί ελεύθερο, απλώνεται και καταλαμβάνει όλο το χώρο. Είναι στη συνήθεια, στην καθημερινότητά μας, το ημερολόγιο να είναι φουλ γεμάτο από δραστηριότητες, δρομολόγια, emails, παραδόσεις, deadlines, προγραμματισμούς κλπ κλπ. Οπότε, μόλις συμβαίνει να υπάρχει ένα μικρό gap μεταξύ όλων αυτών των ολοήμερων γεμάτων κουτιών, κάπου το σύστημα μπλοκάρει.
Και είναι σύνηθες το φαινόμενο, όταν ο άνθρωπος κατεβαίνει από τον τροχό του -σαν άλλο χάμστερ – και βρίσκεται μπροστά σε μία τέτοια έκπληξη, να μην ξέρει πώς να το διαχειριστεί τόσο πρακτικά όσο και ψυχολογικά. Εξ ου και οι τύψεις που ανέφερα παραπάνω, τύπου “μα τώρα τι; δεν θα κάνω κάτι; θα τεμπελιάσω; ενώ όλοι οι υπόλοιποι δουλεύουν;”.
Χρειάστηκε εξωγενής βοήθεια αλλά και εσωτερική ενδυνάμωση προκειμένου να “επιτρέψω” τον εαυτό μου να απολαμβάνει αυτά τα ευχάριστα κενά χωρίς να προσπαθώ να τα γεμίσω με τίποτα παραπάνω από μία προσωπική ευχαρίστηση.
Γυρνώντας σε εκείνο το δευτεριάτικο πρωινό λοιπόν, έβαλα τα αθλητικά παπούτσια μου, τα ακουστικά στα αυτιά, τον αγαπημένο μου σταθμό στο κινητό και περπάτησα για 30 λεπτά στο άλσος δίπλα στο σπίτι μου, λουσμένη από τον ήλιο και τη δροσιά των δέντρων σε εναλλαγές. Γύρισα, έκανα ντους κι έφτιαξα το μπολ με γιαούρτι, φρούτα, βρώμη και ξηρούς καρπούς που δεν είχα τον χρόνο να μου προσφέρω το πρωί, πριν τη δουλειά. Βέβαια, κάπου εδώ να σημειώσω ότι δεν είχα να γράψω blog γιατί το είχα κάνει το προηγούμενο βράδυ στις 12 τα μεσάνυχτα και είχα φαγητό μιας και αποφάσισα να κλέψω μια ώρα της Κυριακής, όταν τα παιδιά έκαναν κάτι τελευταία μαθήματα.
Με άλλα λόγια, κατά κάποιο τρόπο είχα “προπληρώσει” γι’ αυτόν τον ελεύθερο χρόνο και πήρα την ανταμοιβή μου την επόμενη ημέρα.
Μπορώ να το κάνω κάθε μέρα αυτό; Όχι βέβαια. Θα το ξανακάνω με την πρώτη ευκαιρία; Ναι. Κι αν όχι αυτό, σίγουρα κάτι που θα μου δώσει μια ανάσα, ένα pit stop, ένα μικρό δώρο αυτο-ανταμοιβής. Δεν χρειάζεται να αναφέρω πόσο σημαντικό είναι να αφήνουμε τον εαυτό μας να αναπνέει χωρίς σκέψη, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς να τον περιμένει κάτι στο επόμενο 5λεπτο, έστω και για λίγο, έστω και μια φορά στο τόσο. Ο καθένας μας ξεχωριστά το ξέρει πολύ καλά.
Βέβαια θα μου πεις, “κάθισες να το καταγράψεις σε αυτό εδώ το κείμενο, άρα στο τέλος μάλλον δούλεψες”. Ε, καλά, δεν είπα ότι έχω τελειοποιήσει και τις τεχνικές μου. Ακόμα το προσπαθώ. Αλλά θέλω να ελπίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο».
