Η Μαρία Ζαφειράτου γράφει για το καλό που βρίσκεται γύρω μας, που για να το βλέπουμε περισσότερο από το κακό χρειάζεται λίγη προπόνηση.
«Τις προάλλες περπατούσα σε γνωστό Mall, όταν από την αντίθετη πλευρά ερχόταν μία κυρία εργαζόμενη στην καθαριότητα του κτιρίου, με κοιτάει (χωρίς να με ξέρει, εννοείται) και μου λέει με ένα τόσο φωτεινό χαμόγελο “τί ωραία μπλούζα είναι αυτή! Σας πάει πολύ!” Και συνέχισε τον δρόμο της. Μου έφτιαξε τη διάθεση, έτσι από το πουθενά. Και με έκανε να σκεφτώ “κοίτα τί εύκολο που είναι να κάνεις κάποιον να αισθανθεί όμορφα”.
Μια μέρα χάζευα στο Instagram κι έπεσα πάνω σε μια γνωστή μου, συνάδελφο, όχι κολλητή μου, η οποία εξέφραζε το παράπονό της για το γεγονός ότι κάποιοι αντέγραψαν εμφανώς την (πολύ καλή) δουλειά που κάνει στο περιοδικό της. Οι περισσότεροι της απαντούσαν τα γνωστά “έλα μην δίνεις σημασία, μην στεναχωριέσαι, κλπ”. Της έστειλα DM λέγοντάς της πως έχει κάθε δίκιο και κάθε δικαίωμα να αισθάνεται αδικημένη και πικραμένη και ό,τι άλλο θέλει. Η απάντησή της ήταν τόσο συγκινητική γιατί α) ήταν αυτό που ήθελε να ακούει και β) ίσως δεν το περίμενε από έναν άνθρωπο που δεν είναι στο κοντινό της περιβάλλον. Στο τέλος της ημέρας, αισθάνθηκε καλά και αυτό έχει σημασία.
Μια καλή κουβέντα, ένα κομπλιμέντο, είναι οι μικροί θησαυροί που ζώσουν την κάθε ημέρα
Έχοντας περάσει, έναν -ας μην πω δύσκολο, ας πω- ζόρικο χρόνο, με αρκετά “βουλιάγματα”, πολλά “και τώρα τι κάνουμε;”, ακόμα περισσότερα “έπρεπε να γίνει κι αυτό;” έπεσα κι εγώ κάποια στιγμή στην παγίδα της μαυρίλας. Όμως, εντελώς συνειδητά, όλο και περισσότερο, προσπαθώ να αναγνωρίζω το καλό γύρω μου ώστε να έχω συνεχώς κοντινότερη απόσταση με την επιφάνεια, απ’ ότι με τον πάτο.
Και το βλέπω. Στο τηλεφώνημα φίλου που “δεν σε θέλω κάτι, έτσι πήρα να δω τι κάνεις, χρειάζεσαι τίποτα;” στο “μην πάρεις αντιηλιακό, θα σου φέρω εγώ, έχω δύο” στην κολλητή μου, στο “θες να μου φέρεις τα παιδιά αύριο που θα τρέχεις πέρα δώθε στις δουλειές;” της συν-μαμάς. Στο “θέλετε να περάσετε; έχετε μόνο δύο πράγματα” στην ουρά για το ταμείο, στο “φοβερό γυαλί” στην άγνωστη που κοιτάμε τα ίδια ρούχα στο μαγαζί.
Ζώντας τα περισσότερα χρόνια της βόλτας μου στη Γη μέσα στα γήπεδα, ανάμεσα σε φιλάθλους, απέναντι σε οπαδούς, ασχολούμενη συνεχώς με ομάδες, (όσιο)μάρτυρας συνεχών αντιπαραθέσεων (sic), αψιμαχιών λεκτικών και σωματικών, πάντα ΜΑ ΠΑΝΤΑ έχω στην άκρη του μυαλού μου την πεποίθηση ή μάλλον την βεβαιότητα ότι “οι ηλίθιοι δεν είναι περισσότεροι, απλώς φωνάζουν περισσότερο και γι’ αυτό ακούγονται περισσότερο”. Το ίδιο πιστεύω και για το κακό, παρότι καθημερινά ακούμε/βλέπουμε/διαβάζουμε ειδήσεις που μας μαραίνουν την ψυχή, δεν είναι μεγαλύτερο και πιο έντονο από το φως. Αισιόδοξη έως το τέλος της διαδρομής.
Οι ηλίθιοι δεν είναι περισσότεροι, απλώς φωνάζουν περισσότερο και γι’ αυτό ακούγονται περισσότερο
Μια καλή κουβέντα, ένα χέρι βοήθειας, ένα κομπλιμέντο, ένα “είμαι εδώ κι ας μην με βλέπεις κάθε μέρα”, είναι οι μικροί θησαυροί που ζώσουν την κάθε ημέρα. Και δεν είναι δύσκολο να τους βρούμε. Ναι, θέλει μια -μικρή όμως- προπόνηση αλλά κυρίως μία συνειδητή προσπάθεια. Τουλάχιστον στην αρχή. Μετά, απλώς μπαίνει στα κύτταρά μας και γίνεται πιο εύκολο για τον εντοπισμό αλλά και την δημιουργία τους.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η καλοσύνη και η θετικότητα βρίσκονται παντού εκεί έξω. Αρκεί να μην περιμένεις πάντοτε να σε βρουν εκείνα, αλλά να τα ψάχνεις ή και να τα δημιουργείς εσύ, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Γιατί, αν αφεθούμε στην κατηφόρα “δεν θα την βγάλουμε καθαρή, μάνα μου” και δεν αναφέρομαι μόνο στο σήμερα, σε αυτή την εβδομάδα, τον μήνα, τον χρόνο, αλλά στην κάθε μέρα που ξημερώνει μέχρι την τελευταία μας».
