Η Μαρία γράφει για το TeamBouzala και συνειδητοποιεί ότι από το ένα πάει στο άλλο, αφήνει κάτι, γυρίζει, πάει σε κάτι άλλο καταφέρνοντας τελικά ό,τι άρχισε, άσχετα αν κατά τη διάρκεια πέρασε από το κόψιμο των κρεμμυδιών σε ένα κείμενο για το site ή το εκκαθαριστικό της εφορίας. Διάβασε την ιστορία της και ίσως βρεις πολλά κοινά στοιχεία με την δική σου ζωή…
«Συζητούσα με την φίλη μου Κ. (ποτέ δεν “δίνω” δικούς μου ανθρώπους) για μία φοβερή ταινία με σπασπένς, ανατροπές, πολύ γέλιο, πολύ κλάμα, λίγο βαρετό σε κάποια σημεία, roller coaster σε κάποια άλλα. Φυσικά και δεν μιλούσαμε για ταινία. Απλώς περιέγραφε η μία στην άλλη την καθημερινότητά της.
Όπου μεταξύ άλλων μου εκμυστηρεύεται: “ανησυχώ γιατί έχω εντοπίσει κάποια σημάδια που δείχνουν ότι μάλλον έχω κάποιου είδους ΔΕΠΥ”, και ξεκινά να μου ξετυλίγει το κουβάρι με τα συμπτώματα: Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε μία δουλειά, μπορεί να σκέφτεται κάτι την ώρα που οδηγεί και να χάσει την έξοδο, μπορεί να ξεκινήσει μια δουλειά, να την αφήσει για λίγο γιατί θυμήθηκε να κάνει κάτι άλλο, στο δρόμο να προκύψει κάτι τρίτο κ.ο.κ”.
Όση ώρα την άκουγα, αναγνώριζα πολλά, μην πω όλα τα “συμπτώματα”, και στις δικές μου τακτικές. Και δεν θα πάω μακριά. Απλώς θα περιγράψω τί έχει γίνει πριν, κατά τη διάρκεια και προς το τέλος του γραψίματος αυτού του κειμένου.
Ήρθα στο σπίτι με σκοπό να μαγειρέψω (φασολάκια λαδερά για όσους αναρωτιούνται), να γράψω το κείμενο και να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Με αυτή τη σειρά, αυστηρά, για να βγει το πρόγραμμα όπως το είχα στο μυαλό μου.
Μαγείρεμα, Instagram, καθαρισμός κάδου και κρεμμυδιών...
Και ξεκινάμε.
Καθώς ετοίμαζα τα λαχανικά για την κατσαρόλα, βλέπω ότι κάποια κρεμμύδια έχουν χαλάσει. Φυσικά και θα αφήσω τα υπόλοιπα στη μέση για να κάνω εκκαθάριση κρεμμυδιών. Και συνεχίζω. Ψαχνω στο ντουλάπι με τα τρόφιμα κονσέρβα ντομάτας. Εννοείται πως δεν έχω, αφού δεν πήρα από το σούπερ μάρκετ που πήγα μόλις πριν από λίγο. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να είχα κάνει μια λίστα. Oh wait! Είχα κάνει ΚΑΙ λίστα. Τότε θα ήταν καλύτερα να την είδα δει.
Ευτυχώς είχα πάρει ντομάτες, αν και δεν ήταν στη λίστα (που δεν είδα). Ρίχνω όλα τα υλικά στην κατσαρόλα και πριν ανακατέψω χτυπάει mail στο κινητό. Και πώς είναι δυνατόν να μην το δω αμέσως;;; Περίμενα κάτι θα μου πεις; Ναι, τον δικηγόρο από εκείνον τον άγνωστο θείο εξ Αμερικής που θα μου άφηνε την τεράστια περιουσία ή έστω ένα διαμέρισμα στο LA. Τελικά ήταν από την εταιρία ενέργειας για μια προσφορά. Φυσικά και μπήκα να την δω, αν και δεν με ενδιέφερε, ανακατεύοντας παράλληλα τα φασολάκια. Ε, και μιας που άνοιξα κινητό να μην μπω και στο Instagram να δω αν συνεχίζει να γυρίζει η Γη;
Χαμηλώνω τη φωτιά για να σιγομαγειρευτεί το φαγητό και σπεύδω να ανοίξω laptop για να γράψω το κείμενο. Δεν μπαίνω σε σάιτ, κυρία! Δεν παρασύρομαι! Όμως βλέπω την επιφάνεια εργασίας και σκέφτομαι “Ναι! Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή να τακτοποιήσω όλα τα σκόρπια docs και να τα βάλω σε φακέλους”. Έκανα την γενική μου και ξεκινάω το γράψιμο.
Την ώρα που γράφω, σκέφτομαι “καλύτερα θα ήταν να το είχα κάνει αυτό σε βίντεο. Μήπως να το κάνω τώρα; Μπα, δεν έχω τον κατάλληλο χώρο, ας γράψω το κείμενο. Αλλά να το πω στην Μπουζαλά να κάνω τα επόμενα” και συνεχίζω να γράφω. Όχι όμως για πολύ γιατί θυμήθηκα ότι δεν έχω ανάψει το boiler για να ζεσταθεί το νερό, πώς θα κάνω μπάνιο; με κρύο; ούτε τον Αύγουστο!
Συνεχίζω με το κείμενο και είναι θαύμα που δεν έχω πιάσει το κινητό ακόμα. Α, είπα κινητό: για να δω μήπως ήρθε κανα μήνυμα και δεν το πήρα είδηση. Όχι δεν έχει έρθει (φυσικά!) αλλά είδα ότι η μπαταρία είναι στα μισά, οπότε ας το βάλω να φορτίσει. Και μιας και το θυμήθηκα για να δω αν έχει πάει κανά mail (του γνωστού άγνωστου θείου ή άλλων) στα σπαμ. Και ναι! Είχα μήνυμα από τον λογιστή μου πριν από μία εβδομάδα (μα έχω μια εβδομάδα να δω τα spam;). Δεν ήταν κάτι επείγον, αλλά του έστειλα ένα “ευχαριστώ” για μια εκρεμμότητα που μου τακτοποίησε. Ξαφνική αναλάμπή: δεν έχω απαντήσει σε ένα dm φίλου από χθες που ήμουν στην προετοιμασία της παρουσίασης. “Συγκεντρώσου Ζαφειράτου, του απαντάς μετά” -Ναι, σωστά, μου λέω και συνεχίζω.
Πέρασε όμως η ώρα, πρέπει να ανακατέψω λίγο τα φασολάκια και να ρίξω λίγο νερό αν χρειάζεται. Βγαίνοντας από την κουζίνα είδα ότι είχα αφήσει ένα ζευγάρι παπούτσια ορφανά από χθες βράδυ. Ας πάω να τα βάλω στη θέση τους. Πού είχα μείνει; Πρέπει να τελειώσω και το κείμενο, σε λίγο σχολάνε τα παιδιά!
Κι κάπως έτσι κυλάει η ζωούλα. Αν λοιπόν βρήκατε κάποια κοινά στοιχεία από την καθημερινότητά μου στη δική σας, να ξέρετε, δεν είστε μόνοι. Είμαστε πολλοί.
ΥΓ: μην πέσετε να με φάτε, ξέρω τί είναι το ΔΕΠΥ και ποια τα έντονα και δυσάρεστα συμπτώματά του. Θεωρώ όμως ότι ο τρόπος ζωής μας, το άγχος, η πίεση, το κινητό, το laptop, η συνεχόμενη τρεχάλα, οι μόνιμα ανεβασμένες στροφές, μας έχουν αποσυντονίσει τόσο, που κάποιες συμπεριφορές μας έρχονται και “κουμπώνουν” συχνά με αυτό».
