Ούσα στην αθλητική δημοσιογραφία για (πάνω από) αρκετά χρόνια, θα έπρεπε κανονικά κάποιες καταστάσεις να έχουν σταματήσει προ πολλού να με εκπλήσσουν. Κι όμως συγκεκριμένα ζητήματα με βρίσκουν κάθε φορά με την έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου και τη σκέψη “μα δεν μπορεί αυτό να είναι αλήθεια” καρφωμένη στο μυαλό μου, λες και είμαι καμιά πρωτάρα στον χώρο.
Μία τέτοια περίπτωση, ήταν η είδηση που μου μετέφερε πρωί πρωί ο γιος μου πριν από λίγες ημέρες “Μαμά! Ο Γιαννάκης δέχθηκε υβριστική επίθεση!”. Δεν χρειάστηκε να μου διευκρινήσει για ποιον Γιαννάκη μιλάμε, όλοι γνωρίζουμε με τον μικρό του, τον νεαρό φίλαθλο του ΠΑΟΚ που έχει γίνει σύμβολο ειρήνης; συμφιλίωσης; ήρεμης συμβίωσης ανάμεσα στις ελληνικές ομάδες; ό,τι θέλετε βάλτε, κάπου μέσα θα πέσετε. Για εκείνο όμως που χρειάστηκα εξηγήσεις ήταν το “υβριστική επίθεση”.
Τι;;; Στον Γιαννάκη;;;
Δηλαδή γι’ αυτό το παιδί βρέθηκε ένας ούγκανος και σκέφτηκε (;) πως, ναι, κάποιος πρέπει να βρίσει αισχρά τον πιτσιρικά όπως και την οικογένειά του διότι προβάλλουν το αυτονόητο: το να αγαπάς την ομάδα σου, δεν σου απαγορεύει να θαυμάζεις τους παίκτες των άλλων ομάδων. Αδιανόητο; Επειδή υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ, απαγορεύεται δια (διαδικτυακού) ροπάλου, να πηγαίνει στην OPAP ARENA, να αγκαλιάζεται και να φωτογραφίζεται με μπασκετμπολίστες του Παναθηναϊκού, να παίρνει φανέλες παικτών του Ολυμπιακού. Πού ακούστηκαν τέτοιες τρέλες;
Αν υποστηρίζεις μια ομάδα, δεν βλέπεις άλλα χρώματα, δεν αναγνωρίζεις καμία αξία στους αντιπάλους, δεν πλησιάζεις “εχθρούς” παρά μόνο αν έχεις σκοπό να τους αφήσεις στον τόπο. Όλοι το ξέρουν αυτό! (Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να προσθέσω το γεγονός ότι ο εν λόγω ούγκανος τα έβαλε με ένα παιδί).
Γιατί να είναι απαγορευτικό να θαυμάζεις παίκτη άλλης ομάδας;
Σας έχω νέα. Όλοι εμείς που αγαπάμε μια ομάδα, αγαπάμε πάνω απ΄όλα το άθλημα στο οποίο συμμετέχει η ομάδα μας. Και το άθλημα αποτελείται από ανθρώπους. Η αξία, το ήθος, το ταλέντο, το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων δεν περνάνε από κάνενα χρωματιστό φίλτρο για να δούμε αν τελικά αν είναι μεγάλα ή όχι, ανάλογα με την οπαδική μας προτίμηση. Εγω πχ που δεν κρύβω ότι υποστηρίζω την ΑΕΚ από μικρή, θα ήθελα πολύ να έχω τη φανέλα του Τζόρτζεβιτς, του Βαζέχα, του Τζολάκη, του Ζίβκοβιτς, του Ιωαννίδη, του Κούδα, του Σαργκάνη, του Βιερινια, του, του, του… Όλοι τους έγραψαν ή και συνεχίζουν να γράψουν τη δική τους ιστορία στο πιο αγαπημένο μου άθλημα. Τους θαυμάζω και εννοείται πως κάποιους θα ήθελα να τους δω στα κιτρινόμαυρα. Με ποια κοινή λογική, αυτό είναι απαγορευτικό και κατακριτέο; Με καμία.
Ο γιος μου βρέθηκε πρόσφατα σε ένα τεράστιο -για τα δικά του ποδοσφαιρικά δεδομένα- δίλημμα: ο πιο λατρεμένος παίκτης του, ο Κβαρατσκέλια, πήγε από την αγαπημένη του Νάπολι, στην (πολύ ευγενικά το λέω) αδιάφορη Παρί Σεν Ζερμέν. Μου ήρθε απογοητευμένος να μου ανακοινώσει την μεταγραφή. “Και τώρα τί θα κάνεις;” τον ρωτάω και ειλικρινά δεν ήξερα τί απάντηση να περιμένω. ¨Κοίτα μαμά, είναι δύσκολο. Εγώ είμαι Μαρσέιγ, δεν αλλάζει αυτό. Αλλά θα υποστηρίζω και τον Κβάρα”.
Και κάπου εκεί σκέφτηκα: “εντάξει, κάτι καλό έχει γίνει εδώ”.
