Πέρα από τα αγωνιστικά, τα στατιστικά, τις παραδόσεις, τους απόντες, τις τακτικές, τα ποσοστά, τα expected goals που δεν είχαμε στο χωριό μας, αλλά η “τεκνολότζια” μας ανάγκασε να μάθουμε, μου αρέσει να παρατηρώ τις ομάδες από την ποδοσφαιρό-κοινωνική τους πλευρά. Όχι, δεν εννοώ το τι πρεσβεύει ένας σύλλογος, αν είναι λαϊκής βάσης, ή προέρχεται από “ανώτερα” στρώματα. Μιλάω για την κοινωνική εικόνα όπως αυτή εμφανίζεται στο γήπεδο και πολλές φορές μεταφράζεται σε νίκη ή σε συντριβή. Όταν οι έντεκα λειτουργούν ως ένας και τί χαρακτήρα βγάζουν.
Η… αχάμπαρη ΑΕΚ και τι θα πει αυτό
Η ΑΕΚ αυτή την περίοδο λοιπόν, έχει τον τίτλο της “αχάμπαρης”. Η αλήθεια είναι ότι έψαξα να βρω μια κομψή λέξη, αλλά καμία δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα όπως αυτή. Αχάμπαρη λοιπόν. Αυτή την προσωπικότητα βγάζει τον τελευταίο καιρό στο χορτάρι. Ό,τι και να γίνει, όποια και να είναι η εξέλιξη της αναμέτρησης, όσα ανάποδα και να βρει στο δρόμο της, συνεχίζει βλέποντας μόνο τον στόχο που είναι η νίκη. Και το πετυχαίνει κάθε φορά.
Έχει βρεθεί πίσω στο σκορ με αυτογκόλ, γύρισε το παιχνίδι. Έχει βρεθεί πίσω στο σκορ και με χαμένο πέναλτι, κερδίζει τον αγώνα. Μπαίνουν ποδοσφαιριστές που θεωρούνται “βετεράνοι” ή “τελειωμένοι” και κάνουν ματς καριέρας.
Μάρκο Νίκολιτς: από… Μποτρίνι έχει γίνει Σερ!
Εννοείται πως όλα αυτά δεν έγιναν με κανένα μαγικό φίλτρο, ούτε από τη μία μέρα στην άλλη. Ο Μάρκο Νίκολιτς, που δεν γέμισε το μάτι σε πολλούς από εμάς στις αρχές της σεζόν, είχε πει κατά την άφιξή του ότι η ομάδα θα μπορεί να δείξει κάποια αποτελέσματα τον Νοέμβριο. Όπερ και εγένετο. Aπό… Μποτρίνι έχει γίνει Σερ! Και η ΑΕΚ από εκεί που δεν μπορούσε να κατακτήσει μια σημαντική νίκη, έχει ξεχάσει πώς είναι η γεύση της ήττας.
Το εντυπωσιακό ωστόσο, δεν είναι -μόνο- το αγωνιστικό. Είναι και το ψυχολογικό. Αυτό το “αχάμπαρο” που ανέφερα πριν. Μία ομάδα -όπως και ένας άνθρωπος- δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο σε όσα μπορεί να προσφέρει το σώμα. Χρειάζεται το ίδιο πολύ και την ψυχή. Αν η ψυχή δεν είναι διατεθειμένη να συνεργαστεί, καμία ταχύτητα, καμία δύναμη και καμία οξυδέρκεια δεν θα σώσει την παρτίδα. Η ψυχολογία του συνόλου της κιτρινόμαυρης ομάδας, χτίστηκε μαζί με την αγωνιστική της πρόοδο. Και ιδού τα αποτελέσματα.
Ας το απολαύσουμε λοιπόν!!!
Θυμόμαστε πως και ο Ματίας Αλμέιδα είχε καταφέρει να περάσει τον “never give up” χαρακτήρα του μέσα από την ομάδα, την τελευταία χρονιά όμως -που και ο ίδιος δεν ήταν στα καλύτερά του- καθρεφτιζόταν πλήρως η εικόνα του στο γήπεδο και στην πρώτη “στραβή” το σύνολο κατέρεε. Ο Νίκολιτς από την άλλη, είναι εντελώς διαφορετικός. Δεν έχει την εκρηκτικότητα του Αργεντίνου, το πάθος, τις φωνές. Μέσα από την ήρεμη δύναμή του έχει περάσει ψυχραιμία, καθαρό μυαλό και διαύγεια παιχνίδι με το παιχνίδι.
Και δεν ξέρω πώς αλλά το ίδιο έχει συμβεί και στην εξέδρα! Οι φίλαθλοι που στο πρώτο 10λεπτο άρχιζαν την μουρμούρα, τώρα βλέπουν την ομάδα τους να τρώει γκολ και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα επικρατεί το “αργά ή γρήγορα αυτό θα αλλάξει”. Δεν είναι κάτι που βγάζω από το μυαλό μου, είναι κάτι το οποίο υποστηρίζει πολύς κόσμος που βρίσκεται συχνά στις εξέδρες της “OPAP Arena”. Γεγονός που επικυρώνεται φυσικά στον προπονητή και βοηθά ακόμα περισσότερο τους παίκτες.
Κανείς δεν λέει ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί εσαεί. Δεν συμβαίνει σε καμία έκφανση της ζωής πόσω μάλλον στο ποδόσφαιρο που μπορεί να κριθεί από λεπτομέρειες. Αλλά όσο υπάρχει, καλό είναι να το τονίζουμε και γιατί όχι να το απολαμβάνουμε.
