Θυμάσαι ως παιδί τον Ανδρέα Παπανδρέου; Άκουγες ως έφηβος New Kids On the Block και 2Unlimited; Πέρασες τα πρώτα (καλά) ξενύχτια σου στο Priviledge, στο Camel και στο Mercedes; Καλώς όρισες στη χειρότερη γενιά (μάλλον) της ανθρωπότητας!
Διαβάζοντας άρθρα, σχόλια, απόψεις και social media και όχι μόνο, αντιλαμβάνομαι πως τελικά δεν κάνουμε τίποτα σωστά. Κάνουμε πολλά, α, όλα κι όλα, όμως δεν φαίνεται κάτι από αυτά να παίρνει κάποιο θετικό πρόσημο.
Από πού να το πιάσω; Ας ξεκινήσουμε από τα παιδιά. Τα οποία αργήσαμε να κάνουμε. Οι γονείς μας στην ηλικία των 20, βαριά 25, μάς είχαν ήδη. Εμείς στις αντίστοιχες ηλικίες, κάναμε τα πρώτα επαγγελματικά βήματά μας (και άλλα που δεν είναι της παρούσης). Αλλά ξέχασα, οι γονείς μας δούλευαν από 10 χρονών…
Τέλος πάντων, περάσαμε την πόρτα του μαιευτηρίου στα πρώτα “άντα” και σαν να μην έφτανε αυτό, πολλοί από εμάς, μείναμε, άκουσον άκουσον!, στο ένα παιδί! Μα ένα ίσον κανένα, έτσι δεν λένε; Άσχετα που η μακροοικονομία του νοικοκυριού δεν συμφωνεί διόλου με αυτό.
Αλλά και πού τα κάναμε, ένα, δύο, τριανταεφτά, τί σημασία έχει; Μήπως ασχολείστε καθόλου με τα παιδιά σας;
Τρέχετε όλη μέρα στις δουλειές και στις… καριέρες σας -το δεύτερο αφορά κυρίως τις γυναίκες φυσικά, που τόλμησαν να δηλώσουν παρούσες στην αγορά εργασίας. Πού χρόνος λοιπόν να βρεθεί για τα παιδιά; Και όταν έχετε λίγο, τα “τρέχετε” από εδώ και από εκεί. Αγγλικά, γαλλικά, κινέζικα, ενόργανη, σκάκι, αναρρίχηση, καταδύσεις, ζωγραφική, καλλιτεχνικό πατινάζ, ανάποδη γραφή, ό,τι μπορείτε για να πέσουν ξερά το βράδυ από εξάντληση (άσχετα αν εμείς έχουμε προλάβει και έχουμε κοιμηθεί πρώτοι, ή θα θέλαμε τέλος πάντων).
Αλλά ούτε και το να είμαστε συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους είναι σωστό τελικά. Να τους ρωτάμε “όλα καλά στο σχολείο; δεν πιστεύω να σε πείραξε κανένας; μπορείς να καταλάβεις αυτά που σου λέει η δασκάλα; βλέπεις στον πίνακα; σου είναι εύκολο να πεις με δικά σου λόγια αυτά που διαβάζεις; αισθάνεσαι άγχος γιατί τα μαθήματα είναι δύσκολα; θες να το συζητήσουμε;”. Όχι! Λάθος! Λάθος! Λάθος!
Δεν θυμάστε εμείς τι καλά που τα καταφέρναμε χωρίς την άρτια εκπαιδευτική ενημέρωση και την παιδοψυχολογία;
Ναι εντάξει κάποια παιδιά είχαν δυσλεξία, αλλά τότε τα έλεγαν “ηλίθια” ή “τεμπέληδες” και λυνόταν το ζήτημα χωρίς λογοθεραπείες και λοιπούς νεοταξικούς μοντερνισμούς. Ναι, κάποια έγραφαν με το αριστερό, αλλά επειδή οι παππούδες μας ήταν δεξιοί (σκέτο), το πρόβλημα λυνόταν με λίγο ξύλο ή έστω με το δέσιμο του χεριού πίσω στην πλάτη. Φυσικά κάποια παιδιά έχουν ζήσει μερικές από τις πιο τραυματικές εμπειρίες τους στο σχολείο εξαιτίας των νταήδων -δεν υπήρχε το bullying τότε- αλλά έμαθαν να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες από την αρχή. Ή και όχι.
Να το πάρουμε λίγο αλλιώς τώρα;
Είμαστε η γενιά, που ακούγαμε το “δεν έχουν ανάγκη τα παιδιά” πιο πολύ από την καλημέρα. Οι περισσότεροι από εμάς (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου μέσα) ζούμε από τύχη, από έναν μεγαλύτερο αδερφό, ξάδερφο που βρέθηκε να μας σώσει από μια πτώση, από σπασμένα φρένα ποδηλάτου, από βουτιά σε ψηλά βράχια. Οι γονείς μας, κάπου εκεί κοντά, δεν λέω, αλλά μονίμως με μία ελαφριά ξεγνοιασιά ότι “μια χαρά είναι τα παιδιά”.
Είμαστε η γενιά που -με ελάχιστα διαθέσιμα εργαλεία- ανακάλυψε σχεδόν μόνη της τις επαγγελματικές δυνάμεις και τις δυνατότητές της μιας και η ενημέρωση, ας πούμε απλώς ότι, δεν είναι όπως στις μέρες μας. Είμαστε η γενιά που τις λέξεις “επιδότηση” και “ανάπτυξη”, τις γνώρισαν μόνο στα λεξικά και στις ιστορίες των προηγούμενων γενιών. Είμαστε η γενιά που στην καλύτερη και δημιουργικότερη φάση της επαγγελματικής ζωής μας φάγαμε κρίση, κλειστές τράπεζες, covid, λόκντάουν.
Είμαστε η γενιά που αγκάλιασε τις πληγές της και αποφάσισε αν όχι να της επουλώσει, τουλάχιστον να μην τις κληροδοτήσει στα παιδιά της. Απενοχοποίησε την ψυχοθεραπεία, έβαλε στο τραπέζι με μεγάλα γράμματα τη ψυχική υγεία και την έθεσε ως προαπαιτούμενο για το υπόλοιπο της ζωής όλων.
Είμαστε η γενιά που αναγνωρίζει τα λάθη της, μη σας πω και τα λάθη των άλλων ως δικά της και προσπαθεί. Τουλάχιστον να μην επαναλαμβάνει τα ίδια.
Αυτή η γενιά είμαστε.
