Είναι μια (δεν θα πω ξεχωριστή, θα πω) άλλη κατηγορία μαμάδων. Εκείνες που δεν ονειρευόντουσαν από μικρές φορμάκια, πιπίλες, κουδουνίστρες. Εκείνες που δεν πήγαιναν πάνω απ όποιο καρότσι έβλεπαν στο δρόμο. Εκείνες που δεν δήλωσαν (κι ενδεχομένως δεν ένιωσαν) ποτέ ότι άλλαξε η ζωή τους, μόλις πήραν το μωρό τους αγκαλιά. Εκείνες που δεν είδαν το φως, δεν άκουσαν τις άρπες, δεν αισθάνθηκαν το φτερούγισμα των αγγέλων στις δύο γραμμές του τεστ.
Υπάρχουν και αυτές, οι όχι – και τόσο – γεννημένες μαμάδες.
Το μυαλό τους βρίσκεται 24/7 στα παιδιά τους και μπορεί να μην το ακούσεις ποτέ να βγαίνει από το στόμα τους.
Η καρδιά τους χτυπάει σαν τρελή σε κάθε αγκαλιά αλλά και οι τύψεις θα χτυπήσουν κόκκινο για όλες τις φορές που θα σκεφτούν μόνες το βράδυ “έπρεπε να το διαχειριστώ αλλιώς, ας έπαιρνα (ακόμα μία κι ακόμα μία κι ακόμα μία κι ακόμα) μία ανάσα”.
Στην child free έξοδο θα τσουγκρίσουν τα ποτήρια με ανακούφιση στο “σήμερα τα παιδιά είναι στους παππούδες!”, αλλά στην αναμονή για το μετρό/γιατρό/δραστηριότητα θα γεμίσουν τα μάτια τους δάκρυα βλέποντας απλώς παλιές φωτογραφίες.
Είναι εκείνες που έχουν φορτωθεί τον τίτλο, από μόνες τους, από τα media, από την μαμά τους (50 ευρώ στον Ψ.) τον τίτλο της “μη γεννημένης μάνας“.
Θα μου πεις και πού είναι το κακό;
Σε κάθε λάθος είναι το κακό. Που στο μυαλό τους δεν έχει μέγεθος, βγαίνει μόνο σε extra large. Σε κάθε στραβή, σε κάθε έκρηξη, σε κάθε φωνή που ανεβαίνει επικίνδυνα.
Σε τέτοιες στιγμές που σκέφτονται: “να, αφού δεν είμαι γεννημένη μάνα, πώς να κάνω κάτι όπως πρέπει; Δεν είμαι σωστή μάνα, οι άλλες τα καταφέρνουν χίλιες φορές καλύτερα, εγώ απλώς καταφέρνω να τα κρατάω ζωντανά” και άλλους τέτοιους εμψυχωτικούς #not, ενθαρρυντικούς #not, αυτοβελτιωτικούς #εντελωςnot δρόμους προς την ευτυχία.
Σε αυτές τις μαμάδες, μαζί με τα “χρόνια πολλά”, πείτε τους σήμερα κι ένα “είσαι πολύ καλύτερη απ’όσο πιστεύεις”. Γιατί το περιμένουν πώς και πώς, αλλά δεν θα το πουν ποτέ οι ίδιες στον εαυτό τους.
Να μας χαίρεστε.
