Κάθε φορά που έρχεται μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση και μαζί της μια επιτυχία ή ένα στραβοπάτημα, κάνω ένα βήμα πίσω για να ακούσω τί έχουν να πουν οι πρωταγωνιστές.
Δεν μιλάω για τα τετριμμένα, τα “πιστεύαμε στη νίκη και τα καταφέραμε” ή τα “ θα μάθουμε από τα λάθη μας και θα προχωρήσουμε μπροστά”. Αυτά βγαίνουν σχεδόν αυτοματοποιημένα. Αναφέρομαι σε κάποιες δηλώσεις που καλό θα ήταν να τις τυπώσουμε και τις κολλήσουμε στο ψυγείο του σπιτιού μας, να τις βλέπουμε κάθε μέρα.
Μία τέτοια είναι και η δήλωση της Έλενας Ξενάκη, πριν από λίγες ημέρες, πριν καν έρθει ο μεγάλος θρίαμβος της γυναικείας ομάδας πόλο, η οποία υπερασπιζόμενη την αντίστοιχη των ανδρών είπε: “Κάποιοι έβγαλαν μαχαίρια, για τους άνδρες. Ας φέρουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό για να καταλάβουν”. Αφορμή για τα παραπάνω ήταν ο αποκλεισμός της ομάδας του Θοδωρή Βλάχου από τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Κάποιοι λοιπόν, όχι μόνο θεώρησαν μεγάλη αποτυχία την μη συμμετοχή του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος στον τελικό, αλλά ως αυτοπροσδιοριζόμενοι “ειδικοί” θεώρησαν ότι έχουν το ελεύθερο να ισοπεδώσουν όλη της προσπάθεια των παιδιών, διότι ως γνωστόν, το να έρχεσαι τρίτος σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι κάτι που έχουν για πρωινό. Δεν αναφέρομαι καν στο γεγονός ότι η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών είναι εδώ και πολλές δεκαετίες σταθερά παρούσα σε όλες τις σημαντικές διοργανώσεις ανά την υφήλιο. Όποιος δεν το γνωρίζει, να του συστήσουμε το Google.
Θα πει κάποιος “Μα θα ασχοληθούν οι διεθνείς με τον κάθε άσχετο, αργόσχολο, που δεν έχει κολυμπήσει στη ζωή του δέκα συνεχόμενα μέτρα ποτέ; Εδώ μιλάμε για αθλητές παγκόσμιου βεληνεκούς, και θα κολλήσουν εκεί;”. Ελπίζω πως όχι, αν και έχουμε όλοι δει/ακούσει/νιώσει πόσο μεταδοτική είναι η τοξικότητα των Social Media και πώς μπορεί να επηρεάσει ακόμα και τέτοιες προσωπικότητες.
«Εκείνοι που κριτικάρουν δεν έχουν την παραμικρή ιδέα»
Θα ξαναγυρίσω λοιπόν σε αυτό που είπε η Ξενάκη γιατί το θέμα είναι το εξής: εκείνοι που κριτικάρουν με τόσο μεγάλη ευκολία, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα πώς είναι η ζωή ενός επαγγελματία αθλητή και μάλλον είναι κάπως αργά να το διαπιστώσουν από την προσωπική τους εμπειρίας.
Όμως! Όλοι μας, έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να το βιώσουμε έμμεσα. Μέσα από τα παιδιά μας. Διότι τα παιδιά ΟΝΤΩΣ πρέπει να μεγαλώσουν μέσα στα γήπεδα, στα στάδια και στους αγωνιστικούς χώρους, ιδανικά ως αθλητές και μετά φυσική συνέχεια και ως -υγιείς- θεατές. Τότε και μόνο τότε θα μπορέσουν έστω και λίγο να αντιληφθούν -και αυτά αλλά και εμείς- πιο είναι το μέγεθος της επιτυχίας σε μία συμμετοχή, πόσο επηρεάζει μια ενδεχόμενη αποτυχία, πώς έρχεται η νίκη, πώς μπορεί να ξεγλιστρίσει μέσα από τα δάχτυλά σου σε κλάσματα δευτερολέπτου, πώς ένας αγώνας είναι η μικρή κορυφή ενός παγόβουνου ατελείωτων επίπονων προπονήσεων το οποίο κρύβεται κάτω από νερό και δεν θα δει ποτέ κανείς.
Οπότε ναι, ας ακούσουμε τί έχουν να πουν οι αθλητές και ας σωπαίνουμε λίγο περισσότεροι εμείς οι υπόλοιποι.
