Κι εκεί που λέμε “Ως ήταν, πιάσαμε πάτο. Δεν πάει παρακάτω”, έρχεται κάτι νέο που μάς λέει “Φίλες και φίλοι μπορούμε και χειρότερα!” υποβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο τους συλλόγους και τον αθλητισμό στα μάτια όλων.
Θα είχαμε το προνόμιο, σε αυτή την μικρή γωνιά της Ευρώπης να απολαμβάνουμε δύο από τις μεγαλύτερες μπασκετικές ομάδες. Αλλά δυστυχώς κάθε φορά που συναντιούνται ή που πρόκειται να συναντηθούν, εμείς πιστοί και μη, των ομάδων και γενικότερα, κάνουμε το σταυρό μας.
Επιχειρηματίες γνωστοί, δυνατοί, με κύρος, ο καθένας στο χώρο του, (δισ)εκατομμυριούχοι, με πολλά από τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους λυμμένα, επιδεικνύουν συμπεριφορές και χαρακτήρες που και μόνο η παρατήρησή τους, σου προκαλεί ετεροντροπή. Ο καθένας με τον τρόπο του, προσπαθεί να αποδείξει ότι την έχει μεγαλύτερη τη δύναμη και εν τέλει τη μαγκιά να επιβληθεί στον αντίπαλο-εχθρό του.
Και όλα αυτά όχι με επιχειρήματα, όχι με τίτλους, όχι με νίκες. Αλλά με το ποιος θα συνουσιάσει περισσότερο τη γυναίκα, τη μάνα, την αδερφή, την κόρη του απέναντι. Σοβαρά ρε μάγκες; Έτσι αποδεικνύεται η αντρίλα σας; Η τεστοστερόνη σας; Η δύναμή σας; Εκτοξεύοντας απειλές για βιασμούς και κανονικοποιώντας την κακοποίηση γυναικών; Είχαμε συνηθίσει (ή και όχι) να τα ακούμε αυτά από τους κάφρους της εξέδρας. Τώρα τα ακούμε και από τους κάφρους των δερμάτινων καθισμάτων. Όσο πιο κοντά στον πάγκο, τόσο πιο κοντά στον πάτο.
Μετά απορούμε γιατί τα γήπεδα δεν είναι χώρος για γυναίκες…
Το ντέρμπι όμως ανάμεσα στους οπαδούς/χούλιγκαν και στους προέδρους/χούλιγκαν είναι σκληρό και οι πρώτοι δεν θα εγκαταλείψουν τα σκήπτρα αμαχητί.
Χωρίς δεύτερη σκέψη θα βάλουν στο κέντρο της σκηνής μια γυναίκα, “έτσι για πλάκα”, “για να πικάρουν τον αντίπαλο αθλητή για το οποίο υπάρχει μια φήμη”. Χα χα χα. Πολύ γέλιο. Η σχέση, ή όχι, δύο ανθρώπων γίνεται αστείο σε χιλιάδες μάτια. Από την άλλη πλευρά, οι “θιγώμενοι οπαδοί”, θα απαντήσουν με απειλές και κατάρες προς το ίδιο στόχο. Τη γυναίκα. Αν δηλαδή κάποια, έχει μια σχέση με έναν αθλητή και αυτός δεν αποδίδει τα -για την εξέδρα- αναμενόμενα, ποιος φταίει; Ρητορικό το ερώτημα. Φυσικά η γυναίκα. Η οποία, εννοείται, ότι δεν αναφέρεται ποτέ ως “η γυναίκα” αλλά ως η π@@τ@ν@, η κ@ργι@ολ@, η γ@μι@λ@. Και όλα αυτά δεν ακούγονται κάπου, γενικά και αόριστα, αλλά τα λαμβάνει η ίδια καθημερινά και άμεσα. Επαναλαμβάνω, γιατί; Γιατί έχει ή μπορεί να έχει ή και να ήθελε δεν θα έχει πια, μια σχέση με έναν αθλητή ομάδας. Το έχουμε δει να συμβαίνει πολλάκις και όχι μόνο στο μπάσκετ. Στοχοποιείται ένας άνθρωπος με τον πιο σιχαμερό και άνανδρο τρόπο από υπανθρώπους που λογίζονται ως άνδρες. Γιατί μπορούν και κυρίως γιατί οι ομάδες δεν ενδιαφέρονται να τους βάλουν στη θέση τους. Αφού είπαμε, το ντέρμπι είναι αμφίρροπο…
Μετά απορούμε γιατί τα γήπεδα δεν είναι χώρος για γυναίκες. Δεν είναι εξαιτίας των δυσνόητων κανόνων του αθλήματος. Δεν είναι γιατί “το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο είναι ανδρικά αθλήματα”. Και εν τέλει δεν είναι γιατί εκεί “λένε πράγματα που δεν είναι για γυναίκες”. Το αντίθετο. Αυτά που λένε αφορούν τις περισσότερες φορές γυναίκες. “Εκεί” θεωρείται φυσιολογικό, αν όχι απαραίτητο, να υποβαθμιστεί, να εξευτελιστεί ο όρος γυναίκα.
Και είναι μια απλή μέρα στο γήπεδο.
