Η Μαρία Ζαφειράτου θυμάται τα καλοκαίρια της που πέρασε παρέα με Ολυμπιακούς Αγώνες, πριν καν καταλάβει ότι θα ακολουθήσει το αθλητικό ρεπορτάζ ως καριέρα της…
«Κάποια πράγματα της παιδικής μου ηλικίας είναι άρρικτα συνδεδεμένα με το χωριό. Τα μπάνια, οι βουτιές από το κανό που είχε “ψαρέψει” ο παππούς με το δίχτυ και κάθε χρόνο ταλαιπωρούσαμε καμιά δεκαριά πιτσιρίκια. Το ψάρεμα στα βράχια, οι βόλτες με τα ποδήλατα, χωρίς φρένα πάντα το δικό μου, καθώς ως μικρότερη του σογιού κληρονομούσα εκείνα των μεγαλύτερων παιδιών και φυσικά πάντα είχαν… ιστορίες να πουν.
Το ίδιο δέσιμο στο μυαλό μου όμως έχουν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες με τα πρώτα, αλλά και τα μετέπειτα, καλοκαίρια μου. Εκείνες οι ημέρες που η τηλεόραση της ΕΡΤ γέμιζε με αθλητές, αθλήτριες, ρεκόρ, επιδόσεις και μετάλλια ήταν οι αγαπημένες μου, πολύ πριν καταλάβω πως θέλω να ακολουθήσω το επάγγελμα του αθλητικού συντάκτη.
Κάποια καλοκαίρια, οι Αγώνες με βοηθούσαν στο πρωινό ξύπνημα παρέα με χωριάτικο ψωμί και σπιτική μαρμελάδα της γιαγιάς. Κάποιοι άλλοι συνόδευαν την μεσημεριανή ραστώνη μου, άλλοι με ξεκούραζαν από το απογευματινό μπάνιο και άλλοι με κρατούσαν σπίτι παρότι οι φίλοι με περίμεναν για την βραδινή μας βόλτα. Όλοι, ανεξάρτητα από την χώρα και τις ώρες προβολής τους αποτελούσαν την ιερή ώρα της ημέρας μου.
Στο τοπ των επιλογών μου ήταν, είναι και θα είναι πάντα η κολύμβηση, από τους ατομικούς αγώνες έως την συγχρονισμένη και τις καταδύσεις και φυσικά ο στίβος. Ως πιτσιρίκι, χάζευα τους αθλητές στην γραμμή εκκίνησης και με το δικό μου ένστικτο και κριτήριο προσπαθούσα να μαντέψω τους νικητές. Μεγαλώνοντας άρχιζα να τους μαθαίνω, να τους παρακολουθώ και να τους θαυμάζω ακόμα περισσότερο.
Περνώντας τα χρόνια και χάρη στις ελληνικές επιτυχίες, μπήκαν και άλλα αθλήματα στη λίστα των ενδιαφερόντων μου, όπως π.χ. η άρση βαρών. Νομίζω πως το κλάμα που έχω ρίξει για τον Πύρρο Δήμα και τις προσπάθειές του, δεν το έχω ρίξει για κανέναν αθλητή. Ή μάλλον, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ναι, έχω ρίξει με τον Σπύρο Γιαννιώτη και το ασημένιο μετάλλιό του στο Ρίο. Και δεν ντρέπομαι να παραδεχθώ ότι κλαίω κάθε φορά που βλέπω το χέρι του να χτυπάει το “ταμπελάκι” του τερματισμού.
Θυμάμαι να γνωρίζω απέξω το πρόγραμμα των αγώνων και να επιστρέφω σπίτι για να παρακολουθήσω αυτά που με ενδιαφέρουν. Θυμάμαι πού ήμουν οταν είδα την Πατουλίδου να τερματίζει πρώτη και μαζί με εκείνην να μην πιστεύουμε στο θαύμα που παρακολουθούσαμε από την τηλεόραση.
Διοργάνωση με την διοργάνωση σαν να μου φαίνονταν ότι διεξάγονταν ανά δύο και όχι ανά τέσσερα χρόνια. Ίσως να συνέβαλλε και η ενήλικη ζωή που ούτως ή άλλως τρέχει γρηγορότερα, καμιά φορά πάει και αυτή για ρεκόρ.
Πλέον, μαμά με δύο παιδιά, πολλά έχουν αλλάξει, αυτή η συνήθεια όχι μόνο παραμένει σταθερή αλλά φαίνεται πως κληρονομείται και στην επόμενη γενιά. Υπάρχει περίπτωση δηλαδή να παίζει η εθνική μπάσκετ ανδρών και να μην την δούμε; Να αγωνίζεται η δική μου -επίσημη ολυμπιακή- αγαπημένη, του πόλο και να μην κινήσουμε γη και ουρανό να την παρακολυθήσουμε από τηλεόραση ή κινητό; Όχι βέβαια.
Έτσι και το φετινό, οικογενειακό μας πρόγραμμα, είναι φουλ. Γιατί εκτός από τα παιδιά του Βαγγέλη Βλάχου, από τον Αντετοκούμπο, τον Καλάθη και τον Λαρεντζάκη, περιμένουμε πώς και πώς τον Τεντόγλου, την Ντρισμπιώτη, τον Πετρούνια, τον Ντούσκο, την Κορακάκη, τον Γκιώνη (στα 44 του συμμετέχει σε 6η διοργάνωση, respect!), τον Χρήστου, την Ντουντουνάκη και όλα τα υπόλοιπα παιδιά από την ελληνική αποστολή των 101 αθλητών.
Δεν ξέρω αν το φετινό μας καλοκαίρι θα γεμίσει από μετάλλια, είμαι όμως σίγουρη ότι θα γεμίσει από παραδείγματα προς μίμηση, τα καλύτερα για εμάς και τα παιδιά μας».
