«Μην πολυεμπιστεύεσαι καμία, σε ζηλεύουν», «στη δουλειά οι γυναίκες είναι «σκύλες», θέλουν να φάνε η μία την άλλη», «με την πρώτη ευκαιρία θα σε κουτσομπολέψουν πίσω από την πλάτη σου».
Αυτές και άλλες παρόμοιες ατάκες αιωρούνταν πάντα στον περιβάλλοντα χώρο του σχολείου και αργότερα της δουλειάς. Να πω την αλήθεια; Δεν τις είδα ποτέ να παίρνουν σάρκα και οστά, να δικαιώνουν τις φήμες με μια παρουσία. Τι να πω… Μήπως ήμουν εγώ αφελής; Ή μήπως τελικά είναι απλά φαντάσματα, παραμύθια που λέγανε παλιά οι γιαγιάδες και οι μανάδες μας, ώστε να μας έχουν συνεχώς με τις κεραίες τεντωμένες;
Η δική μου πείρα λέει άλλα. Λέει ότι στο σχολείο είχα τρεις φίλες με τις οποίες ήμασταν 24/7 μαζί, σωματικά, ψυχικά, συναισθηματικά. Στη σχολή η τριάδα αντικαταστάθηκε με μια άλλη, όμως το δέσιμο κληροδοτήθηκε. Στην πρώτη μου δουλειά, πιτσιρίκι 18 ετών, στο Mega, ήμουν η μικρότερη, αλλά μαζί με την κατά 2 χρόνια μεγαλύτερή μου Λίνα Ροδίτου, είχαμε τη – φτασμένη ήδη – Ζέτα Θεοδωρακοπούλου, η οποία όχι μόνο δεν μας έβλεπε ανταγωνιστικά (γελάω και μόνο στη σκέψη), αλλά υπήρξε σαν μεγάλη μας αδερφή στο αθλητικό τμήμα.
Στην πρώτη μου «μεταγραφή», στο πολυαγαπημένο μου Active, είχα την απίθανη τύχη – ευλογία να βρίσκομαι υπό την καθοδήγηση της Σοφίας Κιντή, η οποία σχεδόν με υιοθέτησε! Η διάθεσή της να με μάθει, να με στηρίξει, να μου διδάξει, να μου εμπιστευτεί στήλες, συνεντεύξεις ήταν μόνιμα στα κόκκινα. Ή καλύτερα θα πω στα κίτρινα – αμφότερες ΑΕΚ γαρ… Σε αυτό το «μαγαζί» απέκτησα την αυτοπεποίθηση και το δημοσιογραφικό θράσος – καθώς είχα πλήρη άγνοια κινδύνου της σοβαρότητας της δουλειάς που μου ανέθετε κάθε φορά – τα οποία σε άλλες συνθήκες δεν νομίζω να είχα ή στην καλύτερη θα αργούσα πολύ να κατακτήσω.
Όταν έκανα το αθλητικό μου «sabbatical» και εισέβαλα στον χώρο της γαστρονομίας, ξανά μια γυναίκα ως επικεφαλής μου έμαθε όλα τα μυστικά του φαγητού, των συνταγών και του κρασιού. Η Νανά μου, είχε όλη την όρεξη να μου μιλάει για την εποχή των υλικών, τις λεπτομέρειες του μαγειρέματος, τα αρώματα και τις γεύσεις του οίνου. Μέχρι και πώς να κρατάω το ποτήρι, η άσχετη! Και τότε – έχοντας την επιμέλεια των κειμένων – χωρίς υποψία ντροπής έπαιρνα τηλέφωνο πασίγνωστους σεφ και τους ρωτούσα «όταν λέτε «λίγο λάδι» τι εννοείτε; σοτάρω για πόσο; ανακατεύω μέχρι να γίνει κρέμα ή λιγότερο;», παίρνοντας πίσω ακριβείς λεπτομέρειες για την εκτέλεση των συνταγών.
Τώρα είμαι εγώ εκείνη που στηρίζω, συμβουλεύω, προστατεύω και σπρώχνω προς τα πάνω άλλα κορίτσια. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι μαμά, αλλά σίγουρα πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να συμπεριφέρεται ως τέτοια.
Και κάπως έτσι με πήρε η Έλενα μια μέρα και μου λέει: θέλεις μπεις στην ομάδα; For the record, που λένε και στο χωριό μου, με την Έλενα γνωριζόμαστε από τα δημοσιογραφικά μας… βαφτίσια και η αίσθησή μου είναι ότι ούτως ή άλλως πάντα βρισκόμασταν στην ίδια ομάδα.
Καλή αρχή, Team.
