Είναι μερικά πράγματα που τα ξέρεις, χωρίς να τα έχεις δει. Ή έστω τα φαντάζεσαι και η σιγουριά πως αυτό δεν απέχει από την πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα ισχυρή. Κάπως έτσι αισθανόμουν πριν δω το ντοκιμαντέρ “When nobody’s watching” που έγινε σε συνεργασία της Stars inc 11 και του ΠΣΑΠΠ και αφορά στο ποδόσφαιρο γυναικών.
Ήξερα από πριν ότι πρόκειται για μία εξαιρετική δουλειά. Το πρώτο δείγμα της εν λόγω συνεργασίας για το “Χάος”, το ντοκιμαντέρ της Super League 2, δεν άφηνε περιθώρια για τίποτα λιγότερο.
Οι δυο δουλειές έχουν αρκετά κοινά στοιχεία. Ας πούμε, αμφότερες δείχνουν το τεράστιο κενό που υπάρχει ανάμεσα στο ποδόσφαιρο που ξέρουμε και παρακολουθούμε, από οτιδήποτε άλλο στη χώρα έχει να κάνει με το συγκεκριμένο άθλημα.
Αλλά με μια τεράστια διαφορά. Τα κορίτσια του ποδοσφαίρου δεν έχουν να αντιμετωπίσουν στις περισσότερες των περιπτώσεων μόνο την “φτώχεια”, τις ελλειπείς υποδομές, τις καθόλου υποδομές, τους χαμηλούς μισθούς, τους καθόλου μισθούς, την ανύπαρκτη ιατρική κάλυψη, τον φόβο (ή και την σιγουριά) διακοπής συμβολαίου σε περίπτωση εγκυμοσύνης. Βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωπες με το -αλήθεια; ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν ανεγκέφαλοι που το λένε;- “ποδόσφαιρο; πώς κι έτσι;”, λες και σκόνταψαν, γλίστρισαν, βρέθηκαν τυχαία σε ένα γήπεδο με χλοοτάπητα, σε λίγο θα συνέλθουν και θα μπουν σε μια αίθουσα μπαλέτου, καθώς τους πρέπει. Και αυτά δεν τα λένε μόνο οι άσχετοι, αλλά τα ακούν από την ίδια τους την οικογένεια, ναι, ακόμα και από τους γονείς τους.
Για ποιο λόγο ασχολούνται με το ποδόσφαιρο οι γυναίκες;
Όπως αναφέρει και ο πρόεδρος τους ΠΣΑΠΠ, Γιώργος Μπαντής, μέσα στο ντοκιμαντέρ “είναι αξιοθαύμαστες, διότι κόντρα σε όλα τα δεδομένα και χωρίς τίποτα να τους έχει χαριστεί, παλεύουν για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα”. Τίποτα δεν τους έρχεται εύκολο. Ούτε τα χρήματα, ούτε η αναγνωρισιμότητα, ούτε καν οι βασικές ευκολίες και παροχές των αντίστοιχων ανδρικών ομάδων.
Αυτά τα κορίτσια λοιπόν, αν το πάρουμε με τη λογική, δεν έχουν κανέναν σοβαρό λόγο να ασχοληθούν, στην Ελλάδα τουλάχιστον, με το ποδόσφαιρο. Παρά μονάχα έναν: το αδιανόητο πάθος τους για την μπάλα. Μόνο αυτό τους οδηγεί, τους δίνει κουράγιο να φέρνουν τη ζωή τους άνω κάτω, με δουλειές, σπουδές, οικογένεια και προπονήσεις, προκειμένου να παίρνουν τις ανάσες τους στο γήπεδο και να ζουν πραγματικά όπως θέλουν. Η αλήθεια είναι ότι ο ΠΣΑΠΠ κάνει μια πολύ σοβαρή και συντονισμένη προσπάθεια αναβάθμισης της καθημερινότητάς τους, όμως θα χρειαστεί ο ανάλογος ζήλος και από άλλες μεριές της κοινωνίας/πολιτείας προκειμένου να υπάρξει ουσιαστική αναβάθμιση του αθλήματος στη χώρα μας. Όπως συμβαίνει έξω από αυτή.
Κι έχουμε ζωντανά παραδείγματα που γράφουν την άλλη πλευρά της ιστορίας. Από τις ποδοσφαιρίστριες οι οποίες παίζουν στο εξωτερικό, όπως η Έλενα Μάρκου και η Βεατρίκη Σαρρή. Εκεί τα πράγματα είναι αλλιώς. Ή μάλλον εδώ είναι αλλιώς. Εκεί είναι κανονικά. Εκεί υπάρχει αποδοχή, στήριξη, επαγγελματισμός. Το είδα στο ντοκιμαντέρ και η αλήθεια είναι ότι άνοιξε η ψυχή μου. Ζήλεψα τα μεγάλα γήπεδα, τους φιλάθλους στις εξέδρες, τα υπερσύγχρονα προπονητικά κέντρα, τη νοοτροπία, τον διεσταλμένο τρόπο σκέψης, την αποχή προκαταλήψεων.
Θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε τα ίδια στη χώρα μας; Δεν το ξέρω. Αλλά όσο γίνονται δουλειές όπως αυτό το ντοκιμαντέρ, υπάρχει ελπίδα.
