Το περασμένο σαββατοκύριακο ζούσα την παράλληλη αεκτζίδικη ζωή του γιου μου, ο οποίος παρακολουθούσε σχεδόν ταυτόχρονα το Σεβίλλη – Μπαρτσελόνα και το Κηφισιά -ΑΕΚ.
Ναι, ο εφηβικός εγκέφαλος πλέον είναι τόσο ανεπτυγμένος που μπορεί να εστιάσει το ίδιο καλά σε δύο τόσο διαφορετικά πράγματα την ίδια στιγμή. Για ένα χρονικό διάστημα, η Σεβίλλη του (πρώην της ΑΕΚ) Ματίας Αλμέιδα, κέρδιζε την ομάδα της Καταλονίας με 2-0. Όσο ακριβώς έχανε η ΑΕΚ (του νυν Νίκολιτς) από την Κηφισιά.
Τόσο στον Ανδρέα, όσο και σε πολλούς άλλους φίλους της Ένωσης ακούστηκε -έστω και αστραπιαία έστω και ψιθυριστά- η φωνή μέσα στο μυαλό που έλεγε “ρε μπας και πέσαμε έξω με τον Ματίας; Μήπως τελικά κάναμε λάθος και είναι καλός; “. Ο Πελάδο τελικά όχι μόνο επικράτησε της Μπάρτσα, αλλά πέτυχε την μεγαλύτερη νίκη της Σεβίλλης επί των «μπλαουγκράνα» μέσα στην έδρα της.
Ευτυχώς για εκείνους, η νίκη με ανατροπή του Δικεφάλου, ήρθε να θάψει τις όποιες αμφιβολίες ξεφύτρωσαν και για τον με και για τον δε. Διότι, όσο κι αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους, η επιτυχία του ενός μπορεί να κάνει ακόμα πιο μεγάλη, την ενδεχόμενη αποτυχία του άλλου, μιας και οι συγκρίσεις σε τέτοιες καταστάσεις είναι αναπόφευκτες.
Ο “ήρωας” με τον “άμπαλο” μένουν δίπλα δίπλα και συχνά αλλάζουν θέσεις σαν τις μουσικές καρέκλες.
Και πώς αλλιώς δηλαδή, αφού οι πάντες κοιτούν αποκλειστικά και μόνο το αποτέλεσμα. Νίκησες; Περνάς. Έχασες; Αντίο.
Όμως, το περιβάλλον του ποδοσφαίρου μοιάζει πάρα πολύ με εκείνο της ίδιας της ζωής.
Ένας μαραθώνιος με αέναες αναμετρήσεις που ξέρεις από την αρχή ότι όχι μόνο δεν μπορείς να τις κερδίσεις όλες, αλλά σε σχέση με την τελικό απολογισμό, θα έχεις κατακτήσει ελάχιστες.
Γιατί; Γιατί στο πέρασμα του χρόνου, όλα αλλάζουν. Οι συνθήκες, ο καιρός, η ηλικία, η διάθεση, η προετοιμασία, τα μη προβλέψιμα, τα μη διαχειρίσιμα και τόσα άλλα που διαμορφώνουν την πορεία μας στη ζωή αλλά και στο αγαπημένο μας άθλημα. Εκεί που είσαι σε μια σταθερή, ίσως και ανοδική πορεία, νιώθεις πως φτάνεις κορυφή. Την κατακτάς! Αποφασίζεις να κάνεις πχ μια επένδυση. Δεν βγαίνει και νιώθεις ότι κάτι σε τραβάει πίσω. Επιβραδύνεις τα ριψοκίνδυνα βήματα μέχρι να σταθεροποιηθείς προκειμένου να μην χάσεις κι άλλο έδαφος. Μπορεί να περάσεις την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής σου ή μπορεί για ένα διάστημα απλώς να επιπλέεις χωρίς καμιά επιτυχία. Και κάνεις υπομονή μέχρι την επόμενη κατάλληλη στιγμή.
Αν πάρουμε όλο το παραπάνω και το τοποθετήσουμε στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, θα δούμε ότι οι ομοιότητες είναι εξαιρετικά πολλές. Μάλλον χωρίς την υπομονή και την κατανόηση ότι δεν μπορείς να είσαι πάντα στην κορυφή, όπως ακριβώς δεν γίνεται να βρίσκεσαι συνεχώς στον πάτο πάρα μόνο αν έχεις σταματήσει να αναπνέεις και να προσπαθείς.
