Κανένας δημοσιογράφος ή φίλαθλος δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει αν έχει υπάρξει ξανά στο παρελθόν μια τόσο νεανική Εθνική ομάδα ανδρών από αυτή που χαιρόμαστε να βλέπουμε τον τελευταίο καιρό. Θα ήταν μάταιο, μιας και η σελίδα έχει αλλάξει για τα καλά.
Ένα εγχείρημα που άρχισε με διακριτικά βήματα επί Φαν Σχιπ, συνεχίστηκε με τον Πογιέτ και φαίνεται πως παίρνει για τα καλά τον δρόμο του σε μια τελική μορφή υπό τις οδηγίες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Σε μία ενδεκάδα όπου βλέπουμε βασικούς 17χρονους και 18χρονους (με ωριμότητα 35άρηδων) και όπου ο πιο μεγάλος είναι -ούτε καν κλεισμένα- 30. Σε μια Εθνική όπου ποδοσφαιριστές όπως ο Κουλιεράκης, ο Τζόλης και ο Τζολάκης στα 22 και 23 έτη της ζωής τους, είναι στο δικό μας μυαλό σχεδόν… βετεράνοι.
Δεν θα ήταν αβάσιμη αισιδοξία να πούμε πως το ελληνικό ποδόσφαιρο μπαίνει σε μια νέα εποχή. Σε επίπεδο συλλόγων τον δρόμο έχουν ανοίξει ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός εντάσσοντας νέο αίμα στον βασικό κορμό τους και αμφότεροι όχι μόνο δεν το έχουν μετανιώσει, αλλά έχουν βγει ιδιαίτερα κερδισμένοι τόσο οικονομικά όσο και αγωνιστικά. Παράλληλα, ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να “γλυκαίνεται” βλέποντας παίκτες που βγαίνουν από τα σπλάχνα των συλλόγων να διαπρέπουν. Και αυτό γίνεται παράδειγμα προς μίμηση για τους υπόλοιπους. Η νοοτροπία του “ταλέντου ετών 25” έχει περάσει -ευτυχώς- ανεπιστρεπτί.
Ακόμα, έχουμε -δεν θα πω την τύχη, θα πω- την ευτυχία να απολαμβάνουμε ποδοσφαιριστές με αδιαμφισβήτητο ταλέντο ενώ συγχρόνως αγωνίζονται βασικοί στις ομάδες τους στα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Όλο αυτό δεν θα μπορούσε παρά να οφελήσει όσο δεν πάει την Εθνική ομάδα. Και σε συνδυασμό με την επιμονή του Γιοβάνοβιτς για συνεχές σκάουτινγκ αλλά και ενημέρωση εντός και εκτός συνόρων φτάσαμε χθες να έχουμε τρία τέρματα με μέσω όρο ηλικίας (ασίστ-γκολ) τα 22 έτη, για την ακρίβεια 21,6 (ναι, έπιασα κομπιουτεράκι χθες και έκανα τους υπολογισμούς μου). Και δεν αναφέρουμε καν το το θέαμα που μας πρόσφεραν και στα τρία γκολ-ποδοσφαιρικά σεμινάρια επίθεσης. Το ένα καλύτερο από το άλλο.
Ο κόουτς της Εθνικής δέχθηκε αρκετή κριτική μετά τον αγώνα της Πέμπτης στο “Γ.Καραϊσκάκης”, αλλά δεν πιστεύω ότι ήταν αυτός ο λόγος για τον οποίο είδαμε ένα εντελώς διαφορετικό αγωνιστικό πλάνο και τόσες αλλαγές στην βασική ενδεκάδα. Η βασική αιτία είναι γιατί δεν πρόκειται για άνθρωπο με εμμονές και κολλήματα. Η άλλη είναι γιατί ξέρει να “βλέπει” στον αγωνιστικό χώρο, να αναγνωρίζει και να διορθώνει τα λάθη. Η τρίτη είναι γιατί έχει το βάθος και τις μονάδες για να το κάνει.
Η Εθνική ομάδα έχει παρόν και μέλλον.
σσ. Το σπίτι του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος έρχεται ως επισφράγισμα όλης αυτής της -επιτέλους- σοβαρής προσπάθειας της ΕΠΟ να στηρίξει πολύπλευρα την Εθνική. Γιατί όλα παίζουν τον ρόλο τους.
Σσ2. Ο Ζαφείρης έπαιξε από την U15 έως την U21 με τη φανέλα της Νορβηγίας. Ο Καρέτσας το ίδιο. Αμφότεροι -πείσθηκαν και – αποφάσισαν να συνεχίσουν την καριέρα τους με την φανέλα της Ελλάδας. Κοινό σημείο στις δύο περιπτώσεις είναι φυσικά ο καταλυτικός ρόλος του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
