Οι γονείς είναι οι πιο πιστοί οπαδοί των παιδιών τους, το πιο γερό στήριγμά τους από τον πρώτο τερματισμό σε έναν σχολικό αγώνα μέχρι το πιο μεγάλο ευρωπαϊκό τους πρωτάθλημα.
Η Μαρία Ζαφειράτου μπορεί να είναι φίλαθλος της ΑΕΚ, αλλά δεν μπορεί να μην χαίρεται, όπως κάθε υγιής οπαδός μιας ομάδας, για την τεράστια επιτυχία της Κ19 του Ολυμπιακού: την κατάκτηση του UEFA Youth League.
“Ναι, σιγά μην πανηγύρισες το Ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού! Κι όμως, συνέβη κι αυτό. Θες επειδή μεγάλωσα; Θες επειδή είμαι μάνα; Θες επειδή το όποιο σκληροπυρηνικά οπαδικό είχα – που δεν είχα εδώ που τα λέμε, αλλά τέλος πάντων- έχει θολώσει πολλά χρόνια τώρα μέσα μου; Θες όλα τα παραπάνω; Μάλλον.”
Αλλά πώς μπορείς να βλέπεις ένα τσούρμο πιτσιρίκια, γιατί ναι πιτσιρίκια είναι, κι ας λένε κάποιοι “μην τους λες έτσι, δεν είναι 13χρονα”, να πανηγυρίζουν με μια απύθμενη λαχτάρα στα μάτια και να μην -έστω- χαμογελάς από ικανοποίηση; Στα 18 και στα 19 χρόνια έχουν βρεθεί στο υψηλότερο σημείο που τους επιτρέπει η ηλικία τους. Είναι πρωταθλητές Ευρώπης και τίποτα ή κανείς δεν μπορεί να υποβαθμίσει αυτό το κατόρθωμα.
Η συγκίνησή μου προερχόταν και από μια άλλη εικόνα που έβγαινε μέσω της τηλεόρασης: αυτοί των γονιών τους, οι οποίοι πανηγύριζαν με δάκρυα. Για όλα τα κλεισμένα από αγώνες σαββατοκύριακα, για όλες τις αγκαλιές παρηγοριάς που είχαν πάντα διαθέσιμες σε στιγμές απογοήτευσης, για όλα τα “ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!” των γκολ και τα “ΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧ!” των άουτ που ακούγονταν στις εξέδρες. Για όλα τα “Μπράβο” και τα “Δεν πειράζει”.
Όσο μικρή κι είναι η νίκη, για τους γονείς είναι τεράστια
Δεν υπολογίζω καν το χρηματικό κόστος που έχει επιβαρύνει την κάθε οικογένεια. Αυτό το ξέρουν καλύτερα οι ίδιες. Ξέρω όμως καλά το συναισθηματική επένδυση των μαμάδων και των μπαμπάδων αυτών των παιδιών, αλλά και όλων των παιδιών που έχουν μια αγάπη για ένα σπορ, για ένα μουσικό όργανο, για μία τέχνη, για μία ασχολία.
Οι γονείς είναι εκεί να στηρίζουν, να πανηγυρίζουν, να προσφέρουν σκιά ξεκούρασης ή και ούριο άνεμο απογείωσης ονείρων. Και ξέρω πως η απόλυτη, ειλικρινής χαρά που νιώθουμε για κάθε τους επιτυχία δεν έχει να κάνει με το αντικειμενικό μέγεθος αυτής.
Όποια και να είναι η “νίκη”, όσο μικρή ή μεγάλη, μείζονος ή ήσσονος σημασίας για τους γονείς είναι πάντα τεράστια και θα το πανηγυρίσουμε το ίδιο δυνατά. Είτε πρόκεται για μία ευρωπαϊκή κούπα είτε πρόκειται για έναν απλό τερματισμό σε σκυταλοδρομία χωρίς τη συνοδεία μεταλλίου.
Αυτό είναι ένα εφόδιο που θα κουβαλούν πάντα τα παιδιά μέσα τους. Το να έχουν τους ανθρώπους που τους μεγάλωσαν τους πιο πιστούς οπαδούς τους, το πιο γερό στήριγμά τους. Προσοχή, δεν λέω να διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε το εγώ τους, αλλά να ξέρουν πως ό,τι και αν συμβεί νίκη, ήττα, άπωλεια, θρίαμβος, είμαστε εκεί για να έχουν κάποιον να γυρίσουν το βλέμμα τους.
