Ακολουθεί μία unpopular opinion με αφορμή της Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Υπάρχει μια άτυπη “υποχρέωση”, ένα σχεδόν κλισέ καθήκον πλέον να διαβάζουμε αυτές τις ημέρες, λίγο πριν και λίγο μετά την Ημέρα της Γυναίκας, έρευνες που αναφέρουν τα χαμηλά ποσοστά γυναικείας παρουσίας σε υψηλές θέσεις εργασίας, την μισθολογική ανισότητα. Βάναυσες ιστορίες κατά των κοριτσιών σε τριτοκοσμικές -ή και όχι- χώρες, αφαίρεση δικαιώματος στη μάθηση, στην εργασία, γάμοι ανήλικων και πόσα άλλα.
Αυτές τις ημέρες αυξάνονται τα συνέδρια και τα forums για την γυναικεία ενδυνάμωση, στην κοινωνία, στη δουλειά, στον αθλητισμό. Και να σου τα “οι γυναίκες μπορούν τα πάντα”, και δωσ’ του τα “girls have the power”. Μαζευόμαστε σε αίθουσες, αυτοθαυμαζόμαστε και αυτοχειροκροτιόμαστε.
Πολύ ωραία όλα αυτά. Και ναι, μπράβο μας. Αλήθεια είναι, είμαστε ικανές για τα πάντα και για ακόμα περισσότερα. Όμως, πού είναι οι άνδρες σε όλο αυτό;
Σε όλες αυτές τις συναντήσεις γιατί είναι παρούσες ΜΟΝΟ γυναίκες; Γιατί δεν είναι καλεσμένοι διευθυντές, CEOs, μπαμπάδες, συνάδελφοι για να μπουν κι εκείνοι στην κουβέντα και εν τέλει στο νέο δρόμο που προσπαθούμε να χαράξουμε εδώ και χρόνια; Τι νόημα έχει να τα λέμε -και να συμφωνούμε- μεταξύ μας; Μήπως θα βγει καμία από εμάς και θα πει “όχι ρε! Μια χαρά είμαστε! Ψέματα είναι όλα αυτά. Γιατί φωνάζετε και τί δικαιώματα διεκδικείτε πια; Ας καθίσουμε εδώ που είμαστε!”. Ποτέ καμία. Δεν θα έπρεπε λοιπόν;
Έως και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η κοινωνία, η ζωή και ο ίδιος μας ο εαυτός, μάς έχουν υποβάλλει υποσυνείδητα πως πρέπει να είμαστε ανεξάρτητες, χειραφετημένες, σκληροπυρηνικά αυτοδιαχειριζόμενες, να φέρνουμε τα πάντα εις πέρας μόνες μας και να μην έχουμε ανάγκη κανέναν.
Από την πλήρως εξαρτημένη στο έτερον ήμισυ σύζυγο και μάνα φτάσαμε στο άλλο άκρο του “κρατήστε αποστάσεις-κίνδυνος ανάφλεξης”.
Οι γυναίκες ανέκαθεν στήριζαν τις γυναίκες διότι όλες μας πάνω κάτω έχουμε ζήσει και τον παραγκωνισμό και την αδικία σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Όλες προσπαθούμε μέσα σε 24 ώρες να χωρέσουμε το πρόγραμμα 3 ημερών, να είμαστε και σωστές μαμάδες και συνεπείς επαγγελματίες και παρούσες σύντροφοι και καλές φίλες, όλα πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο. Και όλες θυμόμαστε στο τέλος της ημέρας να στείλουμε μήνυμα η μία στην άλλη “τι έγινε; επέζησες και σήμερα; όλα καλά;”. Αυτό δεν θα αλλάξει, είναι γνωστό.
Ακολουθεί λοιπόν, unpopular opinion:
Η αλήθεια είναι πως δεν βρισκόμαστε σε αντίθετα στρατόπεδα με το άλλο φύλο, δεν είμαστε σε πόλεμο, δεν προφυλάσσουμε παγκόσμια μυστικά ο ένας από τον άλλον. Το ακριβώς αντίθετο. Αν θέλουμε να πετύχουμε όσα δεν έχουμε πετύχει έως τώρα, αν επιθυμούμε να εξαλείψουμε αδικίες, ανισότητες, θα μπορέσουμε να το πετύχουμε μόνο αν έχουμε δίπλα μας έναν ισχυρό σύμμαχο.
Είναι ακόμα και επιστημονικά αποδεδειγμένο πως ο γυναικείος εγκέφαλος λειτουργεί εντελώς διαφορετικά από τον ανδρικό και δεν λέω αν είναι καλύτερος ή χειρότερος, λέω το αντικειμενικό: διαφορετικός. Πράγμα που σημαίνει πως σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, στην οικογένεια, στην εργασία, στην κοινωνία, την πολιτική, τον αθλητισμό, παντού χρειάζονται όχι μόνο και οι δύο τρόποι σκέψης αλλά ο αλληλοσυνδυασμός και η αλληλοστήριξή τους. Σε έναν κόσμο παραδεισένιο, ιδανικά φτιαγμένο, βασικό μέλημα του αγώνας μας όλα αυτά τα χρόνια, θα έπρεπε να είναι η στήριξη από το άλλο φύλο, κάτι που ενδεχομένως να ξεκινά από την παιδική ηλικία (και όχι το σωστό μεγάλωμα των αγοριών δεν αφορά μόνο τις μητέρες, τουναντίον).
Το τραγούδι λέει “This is a man’s world, but it would be nothing without a woman or a girl”. Θα συμφωνήσω απόλυτα, αλλά είμαι πεπεισμένη ότι ισχύει εξίσου και το απολύτως αντίστροφο.
