H Μαρία Ζαφειράτου προσπαθεί να αποφύγει τις αποφάσεις που μας αναγκάζει η νέα χρονιά να πάρουμε κάθε αρχές Γενάρη…
«Τα resolutions είναι σαν τις δηλώσεις των προπονητών. Όλοι, των θεωρητικά μεγάλων ομάδων, που σέβονται τον εαυτό τους, στην αρχή κάθε σεζόν θα μιλήσουν για κατάκτηση πρωταθλήματος, γιατί όχι και νταμπλ και φυσικά μία αξιομνημόνευτη πορεία στην Ευρώπη.
Το ίδιο κάνουμε κι εμείς στην αρχή της δικής μας “αγωνιστικής” με ή χωρίς εισαγωγικά σεζόν. Δηλαδή, κάθε τέλος Δεκέμβρη, αρχές Γενάρη. Τα ίδια δηλώνουμε στους άλλους και τα ίδια υποσχόμαστε στον εαυτό μας. Κι επειδή φυσικά θεωρούμε τις αφεντιές μας μεγάλες ομάδες, “βλέπουμε” και πρωταθλήματα και κύπελλα και τίτλους και αναγνώριση και βάλε ό,τι έχει το ψυγείο, θα το κάψουμε κυρ Στέφανε.
Κάθε μέρα είναι ένα μίνι πρωτάθλημα
Και τι να κάνουμε; θα μου πεις. Ξέρω κι εγώ; Λέω μήπως θα ήταν τελικά πιο σοφό να μην πιεζόμαστε τόσο πολύ κάθε τέτοια εποχή. Να σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο σαν… μικρομεσαία ομάδα και όχι σαν την Ρεάλ Μαδρίτης; Δηλαδή να λέμε “να βγάλουμε τη χρονιά, να παραμείνουμε στην κατηγορία, να είμαστε όρθιοι, να μην έχουμε τραυματισμούς και απώλειες, να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας σε κάθε παιχνίδι και στο τέλος να μην έχουμε μπει “μέσα”: οικονομικά, συναισθηματικά, ψυχολογικά, σωματικά.
Nα συνειδητοποιήσουμε πως η κάθε μέρα είναι ένα μίνι πρωτάθλημα το οποίο είτε το κερδίσεις, είτε το χάσεις, ξέρεις πως την επόμενη που θα ξημερώσει θα έχεις το επόμενο. Κι αν βγεις νικητής τη μία, ξάπλωσε το βράδυ στο κρεβάτι και πες ένα μπράβο στον εαυτό σου γιατί το αξίζει. Κι αν βγεις χαμένος πες ένα “δεν πειράζει, έκανες ό,τι μπορούσες, αύριο θα είμαστε καλύτεροι”.
Στη ζωή, το πρωτάθλημα κερδίζεται κάθε μέρα
Εδώ, στην κανονική ζωή, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, ο πρωταθλητής δεν κρίνεται στο τέλος της χρονιάς. Στην πραγματικότητα δεν -θα έπρεπε να- κρίνεται καθόλου. Από την ώρα που θα ανοίξουμε τα μάτια μας έως την ώρα που θα τα κλείσουμε (#διπλης), καλούμαστε να πάρουμε ένα σωρό αποφάσεις, σημαντικές, ασήμαντες, με λίγη, με βαθιά σκέψη. Αποφάσεις που θα επηρεάσουν πολύ, ελάχιστα ή και καθόλου τελικά τη ζωή μας. Παρ’ όλα αυτά είμαστε υποχρεωμένοι να τις πάρουμε, τις περισσότερες φορές, χωρίς βοήθεια με μόνο σύμβουλο αυτή τη φωνή μέσα μας και την ελπίδα ότι θα διαλέξουμε το σωστό.
Κι όλα αυτά, ανακατεμένα με σκέψεις, έγνοιες, αγωνίες για εμάς, για τα παιδιά μας, για τους φίλους μας, για την κοινωνία και τον κόσμο ολόκληρο, το καθένα στο ποσοστό που του αναλογεί. Φυσικά υπάρχουν και τα ημίχρονα που δίνουν μια ανάσα, να ξεκουραστείς να περάσεις όμορφα, να δεις τους αγαπημένους σου, να ταξιδέψεις, να διασκεδάσεις, να θυμίσεις στον εαυτό σου πόσο πολύτιμος του είσαι. Είναι τόσο απαραίτητα αυτά τα ημίχρονα. Διότι εκεί που δεν το περιμένεις, ο αγώνας πάει σε παράταση και συνεχίζεις παρότι παλεύεις με τις κράμπες και την εξάντληση.
Πώς λοιπόν, να βγει “πρωταθλητής” από αυτή τη λίγκα; Και για ποιον λόγο; Πάντα λέω στα παιδιά μου “να απολαύσετε το παιχνίδι και να περάσετε καλά”. Αυτό λοιπόν, είναι το δικό μου resolution για τώρα και για πάντα: να απολαύσω το παιχνίδι, να αντέξω, να παίρνω τάιμ άουτ όταν δεν έχω ανάσα, να χαίρομαι με τη νίκη, να μην απελπίζομαι με την ήττα, να εκτιμώ τους συμπαίκτες που έχω δίπλα μου και να μην ξεχνώ εκείνους με τους οποίους δεν προλάβαμε να παίξουμε όσο θα θέλαμε.
Καλή χρονιά να έχουμε.
Και του χρόνου όλοι εδώ».
