Μου άρεσε η Τελετή Έναρξης, δεν με χάλασε που το Breakdance πήρε την ευκαιρία του να είναι στο Ολυμπιακό Πρόγραμμα και «ναι» όταν είδα τον Snoop Dog (τον… γρηγορότερο άνθρωπο στο Ολυμπιακούς αγώνες Παρίσι 2024 αφού κατάφερνε να φτάνει εγκαίρως σε όλα τα γήπεδα) με την στολή του ιππέα στις Βερσαλλίες είπα κάπου «όπα», φτάνει με τα celebrity post του..
Όμως, όμως… Το είδα αλλιώς. Είμαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες και πρέπει να έχω την ματιά μου και την καρδιά μου ανοικτή στο στο όραμα που οι Διοργανωτές είχαν. Τι εννοώ; Ανοικτή Τελετή Έναρξης στον Σηκουάνα; Κάτι που στην αρχή νόμιζα ότι ήταν γαλλική πλάκα; Ναι. Και δεν πειράζει που έβρεξε ή δεν ήταν το πλάνο του Γιάννη καλό ή το βαρκάκι αργό. Δεν γίνεται να αρέσει σε όλους η παράσταση, πόσο μάλλον αν περιμένεις μόνο να ενημερωθείς από κάποιες λήψεις ή κάποια σχόλια. Οι Γάλλοι ήθελαν να διοργανώσουν ακοικτούς αγώνες, όπως μάλλον είναι οι ίδιοι και νομίζω τα κατάφεραν. Μπορεί εμένα κάποιες καταστάσεις ΖαμάνΦού να μην μου ταιριάζουν, αλλά δεν είμαι εγώ το κέντρο του κόσμου.
Πρώτη φορά τελετή εκτός γηπέδου – Πρώτη φορά ισάριθμη συμμετοχή ανδρών και γυναικών
Πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες υπήρχε ίδιος αριθμός γυναικών και ανδρών. 50% αθλητές και 50% αθλήτριες, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Είδαμε νέα αθλήματα, ακόμα κι αν δεν σου αρέσει το Breaking και δεν το θεωρείς άθλημα, σε κάποιους αρέσει. Έχουμε πάντα την επιλογή. Εδώ κάποιοι δεν θεωρούν την σκοποβολή σοβαρό άθλημα. Είναι πολύ προσωπική η επιλογή. Και έχεις πολλές να δεις ή να πας.
Σε όποιο γήπεδο πήγα ήταν γεμάτο. Ναι, έχει περπάτημα να φτάσεις στη θέση σου, αλλά πώς αλλιώς μπορεί να γίνει; Ναι, την μία μέρα πλήρωσα δύο μπουκαλάκια νερό επτά ευρώ και την άλλη στο ίδιο γήπεδο τα δύο μπουκαλάκια με νερό έντεκα ευρώ, αλλά κλέφτες υπάρχουν παντού. Από την ταραχή μου δεν πήρα απόδειξη. Δικό μου πρόβλημα. Ναι, όταν κουράστηκα να πηγαίνω με τα πόδια και πήρα ταξί, για 300 μέτρα ο ταξιτζής μου πήρε δέκα ευρώ ή για να πάω στο Ρολάν Γκαρός πλήρωσα 18 και στην επιστροφή 55, για την ίδια απόσταση, το ήξερα, ας έπαιρνα το μετρό και το λεωφορείο. Το σκηνικό του Beach Volleyball με φόντο τον Πύργο του Άιφελ δεν υπήρχε, άξιζε έστω να το δεις και λίγο, να νιώσεις την ατμόσφαιρα που έφτιαχναν οι Γάλλοι με χορευτικό καν καν κερκίδα και πανικό. Το ίδιο και στο Grand Pallais, όπου πέρασα να δω λίγη ξιφασκία. Ανατριχιαστική ακουστική.
Για το Roland Garros, που το έχετε δει προφανώς πολλές φορές, τι να πω; Ήταν ο παράδεισος για όσους αγαπούν το τένις. Να κυκλοφορείς ανάμεσα στα γήπεδα με όλα τα μεγάλα ονόματα του αθλήματος, είναι κάτι μοναδικό. Να βλέπεις την Μαρία Σάκκαρη στο Court No 14 και ύστερα να πηγαίνεις να δεις και τον Στέφανο Τσιστιπά στο Simonne Mathieu, έχοντας πρώτα εννοείται δει τους Ράφαελ Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς στο Philippe Chatrier, ίσως στην τελευταία μεταξύ τους αναμέτρηση με το κοινό να φωνάζει “Ράφα, Ράφα, Ράφα”, ακόμα κι αν ο Ισπανός ήταν μακριά από τον καλό και γρήγορο εαυτό του στο χώμα που λατρεύτηκε και αποθεώθηκε 14 φορές, όσες κανένας άλλος τενίστας.
Σατορού: Δύο ώρες μακριά από το Παρίσι
Εγώ, αν και πέρασα από το Παρίσι, ήμουν στο Σατορού από 25 Ιουλίου μέχρι 5 Αυγούστου. Η ΕΡΤ με έστειλε να καλύψω το ρεπορτάζ σκοποβολής, όπου η Ελλάδα κατέβηκε με πέντε αθλητές. Η πόλη ήταν μικρή και ήσυχη ντυμένη στα χρώματα των Ολυμπιακών Αγώνων. Κάποιοι έβλεπαν, κάποιοι άλλοι ήταν αδιάφοροι με το τι γινόταν δύο ώρες μακριά με το τρένο. Έμεινα μόνη μου σε διαμέρισμα, το σκοπευτήριο ήταν 12 με 15 λεπτά από το κέντρο. Συνεργάτης μου ένας Ισπανός οπερατέρ, πολύ έμπειρος και γρήγορος στο ρεπορτάζ, με θητεία σε πολέμους και προεκλογική εκστρατεία στην Αμερική. O Juan Luis Gutierrez είδε την Άννα Κορακάκη να κλαίει και να παίρνει αντιβίωση στον αγώνα που εγκατέλειψε, με ειδοποίησε καθώς εγώ ήμουν την ίδια ώρα πίσω από την Χριστίνα Μόσχη που έριχνε κι αυτή αεροβόλο πιστόλι. «Το κορίτσι σου δεν είναι καλά», μου είπε.
Το σκοπευτήριο ήταν εξαιρετικό. Σύγχρονο, φωτεινό, γεμάτο σε προκριματικούς και τελικούς εννοείται και έπρεπε να έχεις εισιτήριο για κάθε γήπεδο, δεν μπορούσες δηλαδή να πας να δεις αεροβόλο πιστόλι και μετά προκριματικά πήλινου στόχου, αν δεν είχες δύο εισιτήρια. Κάθε μέρα ήταν sold out.
Οι σκοπευτές, που έμεναν πολύ κοντά (κάποιοι ένα μόλις χιλιόμετρο μπορούσαν να πάνε και με τα πόδια) σε σπιτάκια τύπου στρατώνες, καθώς αυτή ήταν και η αρχική χρήση του σκοπευτηρίου ή έμειναν στο Σατορού. Προφανώς και τους έλειψε η λάμψη του κεντρικού Ολυμπιακού Χωριού και δεν έζησαν την χαρά να συνυπάρξουν με περισσότερους αθλητές από άλλα σπορ. Τα κρεβάτια βέβαια ήταν καλύτερα από τα… χάρτινα δίπλα στον Σηκουάνα (που πάντως μύριζε σύμφωνα με μαρτυρίες).
Ήταν λίγο απομονωμένοι…
Θα μου πεις πήγανε για τουρισμό; Προφανώς και όχι. Η ΕΟΕ έβαλε στους Έλληνες κλιματιστικά στα δωμάτια που δεν είχαν. Το φαγητό παρέμεινε καλούτσικο (καμιά φορά κρύο) και υπήρξαν προβλήματα με τις προπονήσεις, καθώς οι ώρες δεν ήταν βολικές για τους περισσότερους. Πολλοί αθλητές και αθλήτριες έκαναν βόλτα μετά τους τελικούς στο Σατορού, το οποίο είχε μια κεντρική πλατεία με κόσμο, λίγα μαγαζιά να ψωνίσεις, κάποια να καθίσεις για φαγητό μετά τις 7. Μέχρι εκεί. Καλύτερες τιμές και προσφορές στα αναμνηστικά των Ολυμπιακών Αγώνων που ήταν πανάκριβα. Τριάντα ευρώ το κοντομάνικο μπλουζάκι; 50 είχαν κάποια έξω από το σκοπευτήριο. Η μασκότ από 25 ευρώ η μικρούλα. Τα μαγνητάκια από 6 ευρώ μέχρι 10 ευρώ. Το καπέλο 25 ή 30 ευρώ ανάλογα την στάμπα.
Εγώ «κλείδωσα» σε πρόγραμμα αγωνιστικό. Το «κλείδωσε» κλεμμένο από τον Γιώργο Σαλαβαντάκη, χαρακτηρισμός για τον Βίνσεντ Χάνκοκ, τέσσερις φορές Χρυσό Ολυμπιονίκη στο skeet. Δηλαδή… Πήγα στην ανεπίσημη και επίσημη προπόνηση των Άννα Κορακάκη και Χριστίνα Μόσχη. Μίλησα μαζί τους και πήρα δηλώσεις για την ΕΡΤ. Η Άννα αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα με την εστίαση στα μάτια της. Προσπαθούσε να το παλέψει. Σαν να μην έφθανε κι αυτό, ανέβασε και πυρετό την ώρα που έριχνε στα προκριματικά των 10 μέτρων αεροβόλο πιστόλι. Εγκατέλειψε με κλάμματα. Η Χριστίνα έριξε στα νούμερά της και αγωνιζόταν ανάμεσα σε τέρατα του αγωνίσματός της. Μόνο αυτό αρκεί να καταλάβεις ότι έχει πολύ μέλλον μπροστά της.
Το ίδιο και η Εμμανουέλα Κατζουράκη, που στην πρώτη της συμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες έλαβε μέρος στον τελικό του skeet. Μόλις έξι σκοπεύτριες περνούν στον τελικό για να καταλάβετε πόσο καλά πήγε. Ο Μάκης Μίτας έχασε για ένα μόνο δίσκο την συμμετοχή στον τελικό των ανδρών, εξαιρετική εμφάνιση και από τον Μπάμπη Χαλκιαδάκη. Όλοι δώσαμε ραντεβού για το Λος Άντζελες 2028.
Δεν άφησα πέτρα να μην σηκώσω στο σκοπευτήριο, φωτογραφίζοντας όσα δεν έδειχναν οι κάμερες… Τράβηξα και αρκετές φωτογραφίες από το Σατορού (μέχρι και ο Δήμαρχος μου έγραψε «καλώς ήλθατε»), πήρα συνεντεύξεις από τον κόσμο, βγήκα Live στην ΕΡΤ πρωί, μεσημέρι, αλλά και στην εκπομπή Olympic Nights.
Ήμουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και έπρεπε να αρπάξω την ευκαιρία. Να ζήσω την εμπειρία για πέμπτη φορά στην δημοσιογραφική καριέρα μου. Προσπάθησα να δω όσα περισσότερα on και off camera. Να περιγράψω την τεράστια προσπάθεια της εθνικής σκοποβολής να τα πάει καλά.
Η Άννα Κορακάκη, η Χριστίνα Μόσχη, ο Μάκης Μίτας, η Εμμανουέλα Κατζουράκη και ο Μπάμπης Χαλκιαδάκης μόνο αυτοί ξέρουν τι έχουν περάσει ώστε να προκριθούν σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ίδιο και το team τους από τους προπονητές Τάσο Κορακάκη, Γιώργο Σαλαβαντάκη, τον ψυχολόγο Νεκτάριο Σταύρου, και τους συνεργάτες τους Παναγιώτη Παριωτάκη και Σταυρούλα Νεοχωρίτη. Το κάνουν να φαίνεται εύκολο. Μα δεν είναι. Προσπαθούν όλη τους τη ζωή. Μόνο η ψυχή τους ξέρει. Ατελείωτες προπονήσεις, αμέτρητες βολές…
Προσπάθησα να περιγράψω σωστά το άθλημά τους, να κάνω σωστές ερωτήσεις. Να κάνω όσα περισσότερα μπορώ. Να κρατήσω τις στιγμές. Να μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ το μοναδικό συναίσθημα να βρίσκεσαι σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Δείτε 10 ακόμα στιγμές που θα ήθελα να κρατήσουμε…
