Η Μαρία Ζαφειράτου γράφει για τη πραγματική φιλία των γυναικών, γελάει όταν ακούει ότι δεν υπάρχει και νιώθει ανακούφιση όταν ξέρει ότι οι κολλητές της είναι εκεί αν τις χρειαστεί.
«Το πέρασμα από το νοσοκομείο είναι ίσως μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες που μπορεί να περάσει ένας γονιός. Και δεν μιλάω για βαριά, σοβαρά περιστατικά που μπορεί να καταλάβουν ένα αρκετά μεγάλο διάστημα της καθημερινότητας μιας οικογένειας.
Ακόμα και τα πιο “ελαφριά” είναι ένα γερό crash test για τους παλμούς και την πίεση μαμάδων και μπαμπάδων. Έναν τέτοιο γύρο περάσαμε, όταν η Διοχάντη χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση σκωλικοειδίτιδας ξαφνικά και απρογραμμάτιστα.
Και όταν ένας απλός πόνος στην κοιλιά μετατρέπεται σε “το χειρουργείο θα διαρκέσει μία ώρα με ολική αναισθησία”, η πληροφορία μετατρέπεται σε ένα δυνατό “γκόνγκ!” που χτυπάει ένα-ένα όλα τα κύτταρα του εγκεφάλου σου.
Πού να ήξερα όμως ότι το δύσκολο κομμάτι της περιπέτειας δεν ήταν τελικά η επέμβαση, αλλά η ανικανότητά μου να τραβήξω έστω κι ένα μικρό μέρος του πόνου της μικρής μετεγχειρητικά;
Η αχρηστία που νιώθει ένας γονιός όταν το παιδί του λέει “πονάω” και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό, νομίζω δεν έχει σύγκριση με τίποτε άλλο στο πέρασμά του από τούτη εδώ τη Γη.
Έβλεπα το δεκάχρονο να κλαίει όσο πιο βουβά μπορούσε -διότι υπήρχε και άλλη ασθενής στο δωμάτιο και δεν ήθελε να ενοχλεί- και προσπαθούσα να σκεφτώ τί θα μπορούσε να ήταν αυτό το μικρό θαύμα που θα την ανακούφιζε έστω και προσωρινά. Το μυαλό μου δεν είχε συλλάβει το πιο απλό: τη φιλία.
Η φιλία μπορεί να σου τραβήξει ένα μεγάλο μέρος του πόνου
Πάνω στο κρεσέντο του πόνου, η Έλενα, η καλύτερη φίλη της Διοχάντης, σαν να το ήξερε και την κάλεσε σε βιντεοκλήση. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσε να της μιλήσει, αλλά μόλις άκουσε το όνομά της, άλλαξε η ματιά της. Τα δάκρυα έφυγαν και τα “μαμά πονάω”, έγιναν “περίμενε να γυρίσω την κάμερα να σου δείξω το δωμάτιο”. Πραγματικά, δεν ξέρω ποιος ένιωσε μεγαλύτερη ανακούφιση, εγώ ή εκείνη; Δεν με ένοιαζε καθόλου εκείνη τη στιγμή.
Όπως και να είχε, εγώ ήξερα ότι καθόμουν απέναντί της και την παρακολουθούσα να εκμεταλλεύεται όση δύναμη μπορούσε να συλλέξει για να της βγουν οι ανάσες και τα λόγια. Είμαι σίγουρη πως για όση ώρα έβλεπε τη φίλη της στην οθόνη, δεν ένιωθε κανένα πόνο, γιατί τίποτα δεν μπορούσε να της αποσπάσει την προσοχή από το κορίτσι με το οποίο κάθε φορά που βρίσκονται, μπαίνουν στην προσωπική τους φούσκα. Εκεί όπου κανείς και με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να μπει.
Παρακολουθώντας τη να γελάει, αν και ελεγχόμενα γιατί την τραβούσαν τα ράμματα, σκεφτόμουν πόσο πολύ την καταλαβαίνω και πόσες φορές έχω ανατρέξει στη δική μου φούσκα με τις φίλες μου, είτε μέσω μηνυμάτων, είτε κλήσεων, είτε σε κατ΄ιδίαν συναντήσεις μας. Η φιλία μπορεί να σου τραβήξει ένα μεγάλο μέρος του πόνου, όχι μόνο συναισθηματικού αλλά τελικά και φυσικού όπως αποδεικνύεται.
Γελάω τόσο πολύ όταν ακούω πως “δεν υπάρχει φιλία μεταξύ των γυναικών”, λες και η φιλία είναι το χρίσμα του Πάπα και δίνεται μόνο σε άνδρες. Η φιλία είναι σαν το κάρβουνο, με τις κατάλληλες προϋποθέσεις μπορεί να μετατραπεί σε διαμάντι. Ανεξαρτήτως φύλου. Και το λέω ως γυναίκα που είχα στο παρελθόν -και λόγω επαγγέλματος- κυρίως άνδρες στο φιλικό μου περιβάλλον οι οποίοι με στήριξαν όπου και όταν το χρειαζόμουν.
Η φιλία είναι η οικογένεια, οι συγγενείς μας από επιλογή
Έχοντας λοιπόν, αυτή την πολύτιμη τύχη, μπορώ να πω οι γυναικοφιλίες είναι αλλιώς, ξεκινούν από άλλη βάση, είναι σαν ένα παζλ που το ένα κομμάτι κουμπώνει με το άλλο τέλεια κι έτσι βγαίνει η σωστή εικόνα. Η μία συμπληρώνει ό,τι λείπει από την άλλη, την συγκεκριμένη στιγμή, είτε αυτό είναι μια εξήγηση, ένα meme στο Instragram, μια δικαιολογία, μια μίνι (;) ψυχοθεραπεία, μια “συνεδρία” συναισθηματικής ενδυνάμωσης, ή ακόμα και μια ατελείωτη σιωπή αρκεί ο ένας ώμος να ακουμπάει τον άλλον.
Και εκείνο που αντιλαμβάνομαι όσο περνούν τα χρόνια, όσο γινόμαστε πιο δυναμικές, πιο ανεξάρτητες, πιο ώριμες, πιο σταθερές στα θέλω και τα δεν θέλω μας, τόσο πιο πολύ έχουμε ανάγκη αυτό το τιμ, αυτό το ομαδικό chat στο WhatsApp στο οποίο θα μπούμε το βράδυ να δούμε αν όλες επιβίωσαν της ημέρας. Άσχετα αν θα μας πάρει ο ύπνος κάπου στη μέση της συζήτησης και θα ξυπνήσουμε το πρωί με 56 αδιάβαστα μηνύματα να μας περιμένουν.
Προς αποφυγήν κάθε παρεξηγήσεως, δεν διεκδικούμε κανένα Όσκαρ Φιλίας εδώ. Φαντάζομαι πως έτσι αντίστοιχα -ή και με κάποιον άλλον, διαφορετικό, ιδιαίτερο τρόπο που ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε- θα λειτουργούν και οι ανδροφιλίες. Όπως και να έχει, από όποια μεριά και όποιο φύλο κι αν το κοιτάξουμε, η φιλία μας είναι η οικογένεια με την οποία κανείς δεν μας αναγκάζει να μιλάμε, να συναναστρεφόμαστε, να βρισκόμαστε σε σημαντικές και ασήμαντες στιγμές της ζωής μας. Είναι οι συγγενείς μας από επιλογή. Και όπως αποδείχθηκε ΚΑΙ στη συγκεκριμένη ιστορία, το καλύτερο παυσίπονο».
