Η Μαρία Ζαφειράτου γράφει για την δύσκολη θέση που βρέθηκε στο ΟΑΚΑ, παρακολουθώντας: Παναθηναϊκός – Λανς, όταν έπρεπε να ακούει σε όλη την διάρκεια του ματς τα… γαλλικά ενός νεαρού για τον διαιτητή, την μάνα του, τους ποδοσφαιριστές… Σχόλια που ξεκάθαρα ντρόπιαζαν και την σύντροφό του…
“Όταν πηγαίνω στο γήπεδο με την ιδιότητα του φιλάθλου και κάθομαι στην εξέδρα, την ώρα του αγώνα, εκτός από το ίδιο το παιχνίδι έχω το χούι να παρατηρώ και τους ανθρώπους γύρω μου. Πώς αντιδρούν, τί λένε, πώς πανηγυρίζουν, με τι γίνονται έξαλλοι, πώς δέχονται τη νίκη ή την ήττα.
Δεν είναι κάτι δύσκολο άλλωστε, είμαστε τόσο κοντά ο ένας στον άλλον που ακόμα και αν δεν το θες, κάποιοι καταφέρνουν να σου αποσπάσουν την προσοχή. Έτσι, λοιπόν στο πρόσφατο ματς του Παναθηναϊκού με τη Λανς, κάθισα στη θέση μου κι έριξα μια ματιά γύρω, έτσι για να πάρω λίγο από το “κλίμα”. Ένας μπαμπάς με δύο παιδιά, δίπλα μου, μπροστά μου μια μαμά με την κόρη της που έβγαλε περισσότερες σέλφι απ’ όσες έβγαλαν όλοι οι φωτογράφοι σε όλο τον αγώνα, κι ένα νεαρό ζευγάρι ακριβώς πίσω μου γύρω στα 25, από αυτά που χαρακτηρίζονται ως “clean cut faces”: μία πολύ όμορφη κοπέλα με μακριά, περιποιημένα μαλλιά και ένας πιτσιρικάς με σγουρό μαλλί, καπελάκι τζόκει και γυαλιά μυωπίας με μαύρο χοντρό σκελετό. Συμπαθέστατοι φαίνονταν και οι δύο. Μέχρι το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή.
25 χρονών παιδί να βρίζει έτσι; Γιατί;
Στην πρώτη αμφισβητούμενη φάση, μην φανταστείτε τίποτε ακραίο, ένα πλάγιο που δόθηκε στους Γάλλους, ο νεαρός άνοιξε το στόμα του εκτοξεύοντας “λουλούδια” που στόχο είχαν την μανούλα του ρέφερι.
Κι ενώ ήμουν σίγουρη για την πηγή, γύρισα να κοιτάξω, γιατί πραγματικά δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ο νεαρός συνέχισε να ξετυλίγει την γκάμα των ύβρεων που είχε φυλάξει αποκλειστικά για εκείνη την ημέρα -ή και όχι-, με χαρακτηρισμούς στους αντίπαλους ποδοσφαιριστές αλλά και για άλλα μέλη των οικογενειών τους. Και όλα αυτά σε μία αδιανόητη ένταση, σαν να μην υπάρχουν άλλοι άνθρωποι γύρω του.
Φυσικά δεν δίστασε να ξεράσει και ρατσιστικούς, απαράδεκτους χαρακτηρισμούς με στόχο ποδοσφαιριστές που δεν είχαν το δικό του, εκλεπτυσμένο, λευκό δέρμα.
Κάθε, μα κάθε φορά, γυρνούσα και κοιτούσα επίμονα μία εκείνον και μία την κοπέλα του, χωρίς να βγάλω κουβέντα. Μετά την έβδομη ίσως και όγδοη φορά, άρχισε να μαζεύεται. Το κορίτσι που πήρε χαμπάρι αμέσως τι συμβαίνει, προσπαθούσε να αποφύγει το βλέμμα μου και έκανε πως είναι εξαιρετικά προσηλωμένη στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν ολοφάνερο πως ντρεπόταν.
Στο δεύτερο ημίχρονο, η παράστασή του κινήθηκε σε σαφώς πιο ήπιους ρυθμούς ακόμα και όταν στις καθυστερήσεις η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινο -ή μάλλον πράσινο-, γιατί ήταν ολοφάνερο πως πλέον ενοχλούσε πολλούς περισσότερους.
Πώς μπορεί να είσαι με κάποιον που δεν σέβεται;
Φεύγοντας από το γήπεδο, δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου αυτά τα δύο παιδιά. Και κυρίως την κοπέλα. Σκεφτόμουν πώς μπορείς να είσαι με ένα άτομο ο οποίος συμπεριφέρεται και μιλάει με τον πιο αισχρό τρόπο, χωρίς να σέβεται όχι τους γύρω του, αλλά έστω τον άνθρωπο που συνοδεύει;
Είναι δυνατόν να βγάζεις τέτοιο χαρακτήρα μόνο στο γήπεδο;
Όχι, βέβαια. Αυτού του είδους τα “χαρίσματα” τα κουβαλάς σε κάθε έκφανση της ζωής, όχι μόνο όταν περνάς το τουρνικέ της θύρας. Δεν σου περνάει από το μυαλό πως κάποια στιγμή αυτή η πρωτόγονη ορμή θα στραφεί εναντίον σου;
Και για να προλάβω κάποιους, όχι, δεν πιστεύω ότι “το γήπεδο είναι για να ξεσπάμε” ούτε στο “αν σε ενοχλούν οι βωμολοχίες να πας σε κανένα πάρκο/εκκλησία κλπ”.
Το γήπεδο είναι ένας μέρος στο οποίο ΟΛΟΙ πάμε να δούμε την ομάδα μας ή έστω το άθλημα που μας αρέσει. Μπορείς να εκφράσεις τον θαυμασμό, τη χαρά σου, τη δυσαρέσκεια ή την απογοήτευση ΠΑΝΤΑ μέσα σε ένα πλαίσιο πολιτισμού.
Αν θες να ξεσπάσεις, πήγαινε για τρέξιμο ή κρέμασε ένα σάκο του μποξ στο σαλόνι σου. Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί μερικοί “δικαιούνται” να συμπεριφέρονται ως ούγκανοι στο τσιφλίκι τους ενώ την ίδια στιγμή όλοι εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να λέμε και “ευχαριστώ” που μας αφήνουν να καθίσουμε δίπλα τους.
Δεν ξέρω αν η κοπέλα είχε ξαναπάει μαζί του στο γήπεδο, αν της είναι οικεία αυτή η πλευρά του, ή αν την έβλεπε σε πρώτη αποκλειστική πρεμιέρα. Πραγματικά, δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα ήθελα ούτε κατά διάνοια να βρεθεί ποτέ η κόρη μου στη θέση της.”
