Η Μαρία Ζαφειράτου γράφει για την Εθνική μπάσκετ που θα δώσει το παρόν στους Ολυμπιακούς Αγώνες “Παρίσι 2024”, έχοντας στην σύνθεσή της τον τεράστιο Γιάννη Αντετοκούμπο.
«Ο αγώνας της εθνικής ομάδας μπάσκετ των ανδρών κόντρα στην αντίστοιχη της Κροατίας μόλις είχε τελειώσει. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα είναι παρόν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού μετά από πολλά χρόνια. Η τηλεόρασή μου γέμισε όμορφες εικόνες και τα μάτια μου δάκρυα που έφευγαν χωρίς να με ρωτάνε και χωρίς να νοιάζονται.
Όπως είναι (;) φυσιολογικό, μετά η κάμερα ακολουθούσε συνεχώς τον Greek Freak και ο σκηνοθέτης δεν άλλαζε πλάνο με τίποτα. Εκεί κάπου σκέφτηκα “μήπως παραείναι μεγάλη η σκιά του Giannis”; Μήπως αυτή καλύψει τους άλλους Έλληνες μπασκετμπολίστες η αξία, το όνομα και η φήμη των οποίων δεν είναι διόλου μικρή και ευκαταφρόνητη; Μήπως το γεγονός ότι σχεδόν φυσιολογικά τα φώτα στραφούν τόσο πολύ επάνω στον ΝΒΑer star που λειτουργήσει ελαφρώς απωθητικά για όλους τους υπόλοιπους που δίνουν εξίσου ό,τι καλύτερο έχουν για την γαλανόλευκη φανέλα;
Ώσπου είδα αυτό: Ο Σπανούλης να αγκαλιάζεται με τον Καλάθη και τον Αντετοκούμπο λίγο σαν κόουτς με παίκτες, αλλά περισσότερο σαν συμπαίκτες, σαν να έπαιζαν συνεχώς, από πάντα και για πάντα μαζί. Σαν να μην είναι ο ένας προπονητής, ο άλλος στην Αμερική και ο τρίτος σε μια ομάδα ευρωπαϊκής χώρας εκτός της δικής μας. Ήταν ΕΝΑ!
Εκεί καταλαβαίνεις ότι κανείς δεν είναι μεγαλύτερη φίρμα από τον άλλον. Κανείς δεν χαίρεται λιγότερο ή περισσότερο από τον διπλανό του και οι κινήσεις τους μέσα στο γήπεδο την ώρα των πανηγυρισμών δεν μαρτυρούσαν αθλητές που ένιωθαν μικρότεροι ή μεγαλύτεροι των άλλων. Και πόσο σημαντικό είναι αυτό για μία ομάδα, ειδικά όταν μιλάμε για ένα εθνικό συγκρότημα που συγκεντρώνεται και καλείται να αγωνιστεί για ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα με τις ημέρες προσαρμογής και εκτέλεσης ενός πλάνου να είναι απόλυτα μετρημένες.
Όταν ο Greek Freak έβαλε τα κλάματα σαν μωρό
Ωστόσο, η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς ήρθε μόλις ο Γιάννης κάθισε σε έναν πάγκο και υπό τους ήχους της κερκίδας “Α-ντε-το-κου-μπο! Α-ντε-το-κου-μπο!” έβαλε τα κλάματα μπροστά στον γιο του. Ε τί; Μόνο εγώ θα κλαίω;
Δεν μπορώ να ξέρω, κανείς μας άλλωστε δεν μπορεί, τί (απ’ όλα) τον έκανε να ξεσπάσει. Τα συνθήματα του κόσμου; Το γεγονός ότι θα συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες αντιπροσωπεύοντας την Ελλάδα; Η μία ακόμα αναγνώριση στην αδιανόητη καριέρα του; Η χαρά; Η αποθέωση; Το άγχος; Η νοσταλγία; Όλα αυτά και τίποτα; Μόνο εκείνος ξέρει, ίσως και οι πολύ δικοί του άνθρωποι μπορούν να μάθουν.
Εκείνο που πάντα σκέφτομαι και δεν ξεχνώ ποτέ, είναι ότι η εποχή που ο Γιάννης Αντετοκούμπο πωλούσε cd, έτρεχε να κρυφτεί από την αστυνομία, μοιραζόταν τα μπασκετικά παπούτσια με τα αδέρφια του για να προπονηθούν, δεν είναι τόσο μακριά όσο μπορεί να νομίζουμε καμιά φορά. Δεν ήταν σε μια άλλη ζωή. Ήταν σε αυτή. Μόλις λίγα χρόνια πίσω.
Μετρούσαν κέρματα, μετρούσαν μπουκιές, μετρούσαν ημέρες κι έβλεπαν αν τους φτάνουν για να επιβιώσουν. Όλα αυτά, δεν ήταν μόνο στην ταινία που έχουμε δει για την πορεία τους, ήταν η καθημερινότητά τους.
Δεν έχω υπάρξει σε μια τέτοια κατάσταση όπως την έχει ζήσει ο Γιάννης και η οικογένειά του στο αίμα τους κι ελπίζω το μέλλον να μην επιφυλάσσει για κανέναν τέτοια σχέδια. Όπως και δεν πρόκειται να υπάρξω σε αυτή που έχει φτάσει τώρα που μιλάμε. Όμως μπορώ να φανταστώ πως τα εκατομμύρια που στρογγυλοκάθονται αυτή τη στιγμή στον τραπεζικό λογαριασμό του, δεν έχουν καμία μαγική σκόνη που να μπορεί να σκεπάσει και να ρίξει στην απόλυτη λήθη το παρελθόν.
Κι αν δεν μπορώ να ξεχάσω εγώ, που είμαι ένας απλός παρατηρητής, σίγουρα δεν πρόκειται και εκείνοι. Όμως κάθε φορά χαίρομαι για εκείνον και την οικογένειά του. Γιατί η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούμπο δεν έρχεται να μας δείξει ότι όλοι μπορούν να κάνουν ένα τέτοιο μεγάλο όνειρο πραγματικότητα. Θα ήμασταν αιθεροβάμονες αν πιστεύαμε κάτι τέτοιο. Αυτά συμβαίνουν μια φορά στα… πολλά χρόνια. Η ιστορία του όμως έρχεται ναι, συμβαίνουν και αυτά! Και αν δεν συμβαίνουν σε εμάς, τουλάχιστον ας χαιρόμαστε για εκείνους που τα ζουν».
