“Χρόνια πολλά. Ελπίζω να περνάς τόσο καλά όσο δείχνεις”. Αυτή η ευχή στα πρόσφατα γενέθλιά μου λίγο με “τσίμπησε”. Λίγο με προβλημάτισε. Και με έκανε να χαμογελάσω γλυκόπικρα. Ήξερα ότι ο αποστολέας δεν είχε σκοπό να μου προκαλέσει τίποτα από τα παραπάνω, καθώς μοναδικός του σκοπός του ήταν να μου μεταφέρει την αγάπη του.
Όμως αναρωτήθηκα: ποιος περνάει τόσο καλά όσο δείχνει;
Το Instagram, διότι περί αυτού η κουβέντα, δεν είναι η ζωή μας και δεν το μάθατε από εμένα. Τουλάχιστον όχι όλη. Είναι κάποια κομμάτια μας, μερικές ώρες της καθημερινότητάς μας, σημεία από την δουλειά μας, κάποιες ημέρες των διακοπών μας, ορισμένες σημαντικές στιγμές μας, μια επιτυχία, δική μας ή των οικείων μας.
Όμως, ακόμα κι όλα αυτά μαζεμένα αποτελούν ένα μικρό, ελάχιστο ποσοστό της ζωής μας. Η μισή; Χα! Ούτε για αστείο. Ίσως το 1/100 και πάλι μπορεί να λέω πολλά. Μιλώντας για μένα αλλά και για τους περισσότερους γνωστούς μου, φίλους, συναδέλφους, αγαπημένους μου, το υπόλοιπο 99/100, η “κανονική ζωή μας” είναι γεμάτη με το τρέξιμο, το άγχος, τις ανησυχίες, τα παιδιά, τα έξοδα, τη δουλειά, την κούραση.
Αλλά δεν ξέρω κανέναν να ανεβάζει τους μηνιαίους λογαριασμούς του, τη συνεδρία του με τον ψυχοθεραπευτή του, τον τσακωμό με το βλαστάρι του, τα μούτρα με τον σύντροφό του, τις διαφωνίες με τους γονείς του. Αλήθεια πιστεύει κανείς βλέποντας τον λογαριασμό κάποιου, μέσου ανθρώπου, ή έστω και λίγο έως πολύ γνωστού ότι η ζωή του αποτελείται μόνο απ’ ό,τι δείχνει στα social media;
“Και τότε γιατί όλη αυτή η επίδειξη;” μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Απαντώντας και πάλι για μένα, δεν είναι θέμα επίδειξης το ποστάρισμα δημοσιεύσεων. Σκοπός είναι το μοίρασμα θετικών, όμορφων στιγμών που θέλω να θυμάμαι.
Οι ποδοσφαιρικοί μάνατζερ φτιάχνουν βίντεο από τις καλύτερες φάσεις των παικτών που έχουν αναλάβει προκειμένου να το στείλουν στις υποψήφιες ομάδες. Κάπως έτσι είμαστε κι εμείς αλλά χωρίς να ψάχνουμε ομάδα. Συγκεντρώνουμε και ανεβάζουμε τα καλύτερα, νικηφόρα ντέρμπι της ζωής μας.
Όλοι έχουμε προβλήματα μεγάλα και μικρά που μας ταράζουν τον ύπνο, μας χαλούν την διάθεση, μας κόβουν την όρεξη για φαγητό ή και για ζωή γενικότερα. Δεν είναι αυτά που θέλουμε να ανεβάσουμε. Όπως στα παλιά φωτογραφικά άλμπουμ που είχε η γιαγιά και η μαμά μας στο σαλόνι. Όλα γεμάτα από γιορτές, τραπέζια, γλέντια, γάμους, βαφτίσεις. Αλλά δεν ήταν έτσι όλη μας η ζωή. Απλώς εκεί ήταν αποθηκευμένες οι καλύτερες στιγμές μας.
Το άλμπουμ τώρα -καλώς ή κακώς- μεταφέρθηκε στο κινητό μας και εκτός από τις κλασικές φωτογραφίες από τις γιορτές, τους στημένους συγγενείς με τα ποτήρια στα χέρια, μπορεί να βγάζουμε και το πρωινό μας, ένα ποτό σε μπαρ, μια σέλφι, το κύμα που σκάει στην παραλία, το παιδί που παίζει χαρούμενο στις κούνιες.
Είναι αλήθεια ότι (θέλουμε να) δείχνουμε την ωραία πλευρά της ζωής μας, αλλά δεν σημαίνει πως υπάρχει μόνο αυτή. Ίσως όμως να αποτελεί μια αυτοματοποιημένη υπενθύμιση πως υπάρχουν όμορφες στιγμές, τις οποίες χρειάζεται να τους δίνουμε την αξία και την σημασία που τους πρέπει. Για εμάς. Για την δίκη μας “προστασία” και ψυχολογική “φόρτιση”. Όχι για τους άλλους. Οι άλλοι μπορεί να χαρούν, να αδιαφορήσουν, να ζηλέψουν -με την καλή ή την κακή έννοια- ή να κουτσομπολέψουν. Σίγουρα όμως δεν μπορούν να βγάλουν ένα ασφαλές συμπέρασμα για το ποιοι είμαστε και τί ζωή κάνουμε.
