Αν έχω φάει μία δυνατή τάπα στην πορεία μου ως μάνα (που φυσικά έχω φάει χιλιάδες, αλλά λέμε τώρα για εκείνες που κάνουν κρότο), είναι αυτή που ήρθε να μου δείξει πως τα μαθήματα ζωής δεν είναι one way, από εμένα προς τα παιδιά μου, αλλά διπλής -μην πω και πολλαπλής κατεύθυνσης.
Αυτά τα πλάσματα που νομίζεις ότι έχεις όλη την ευθύνη του κόσμου να τα καθοδηγήσεις και να τους δώσεις όλα τα σωστά εφόδια, έρχονται στιγμές που σε παίρνουν από το χέρι, έτσι όπως είσαι χαμένος, διαλυμένος, μέσα στο άγχος και το σκοτάδι και σε κατευθύνουν στο πιο φωτεινό μονοπάτι. Αρκεί να έχεις το θάρρος και την ταπεινότητα να πεις “ναι, ίσως εκείνο ξέρει καλύτερα από εμένα πoιο είναι το σωστό”.
Όταν ήρθε η Διοχάντη μια μέρα, λίγα λεπτά πριν φύγουμε για το σχολείο, ναι σε εκείνη τη φάση της τρέλας που μαζεύεις τσάντες, κλειδιά, κινητά, τα μυαλά σου, τον καφέ, λίγη από την αντοχή σου, και μου είπε με καμάρι “Μαμά κοίτα!”, δείχνοντάς μου ότι φόρεσε δύο διαφορετικές κάλτσες, δεν το κρύβω, ένιωσα την αρτηριαρή μου πίεση να τραβάει την ανηφόρα.
“Έλα ρε Διοχάντη, σε παρακαλώ μη μου το κάνεις αυτό!” της είπα, σχεδόν απελπισμένη, αλήθεια! Το 9χρονο πραγματικά δεν κατάλαβε γιατί είχα το ύφος ανθρώπου που ξαφνικά του διέλυσαν τον κόσμο και παρότι δεν εισέπραξε την αποδοχή που περίμενε, έβαλε τα παπούτσια της και πήγε κανονικά στο σχολείο. Εγώ από την άλλη, ήξερα ότι μπροστά μου είχα μια ήδη χαμένη μάχη και την άφησα να συνεχίσει τη μέρα της με δύο διαφορετικές κάλτσες.
Αφού, πέρασε κι αυτό, χωρίς ιατροφαρμακευτική βοήθεια, μπήκα στο αυτοκίνητο και οδηγώντας στην εθνική για την εκπομπή στο ραδιόφωνο σκεφτόμουν για ποιον λίγο πήγε να μου έρθει κόλπος.“Και τι έγινε αν φορέσει δύο διαφορετικές κάλτσες; Είναι 9 ετών. Χαλάρωσε μωρή Ζαφειράτου”, είπα στον εαυτό μου. Από εκείνη την στιγμή, ένα κουμπάκι πατήθηκε, μία ανάσα μπήκε μέσα μου και βγαίνοντας αφαίρεσε πολλά “πρέπει” από το στέρνο μου. Από εκείνη την αφορμή και μόνο.
Η εικόνα αυτή είχε ταράξει την χρόνια αλλά τελικά αδιανόητα άχρηστη επιμονή μου για αρμονία και τάξη σε ό,τι περνάει από το οπτικό μου πεδίο. Η Διοχάντη -μεταξύ άλλων- έχει έρθει σε αυτόν τον κόσμο να μου δείξει ότι είναι οκ να μην είναι όλα έτσι. Είναι οκ να φάει παγωτό και να λερωθεί η μπλούζα, αρκεί το παγωτό να είναι στη γεύση που της αρέσει. Είναι οκ να μην ταιριάζει το κολάν με το μπουστάκι στη ρυθμική, αρκεί να κάνει όσες ρόδες θέλει. Είναι οκ να παίζει και να μην κερδίζει πάντα, αρκεί να παίζει και να διασκεδάζει.
‘Εκτοτε, άρχισα να παρατηρώ όλο και πιο προσεκτικά την στάση της απέναντι στην καθημερινότητα και τον τρόπο που την αντιμετωπίζει.
Προχθές, έκαναν στην τάξη μια μεγάλη κουβέντα σχετικά με την διαφορετικότητα και το δικαίωμα του καθενός να παρουσιάζεται στον κόσμο όπως εκείνος νιώθει καλά: “Δεν κοροϊδεύουμε και δεν κρίνουμε τους άλλους με βάση την εμφάνισή τους”. Μετά από παρότρυνση της δασκάλας της, η οποία εμφανίστηκε η ίδια με δύο διαφορετικά παπούτσια, την επόμενη μέρα -ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ- ότι φόρεσε ένα μονόχρωμο κι ένα πολύχρωμο αθλητικό παπούτσι. Στο διάλειμμα την πλησίασε ένα “εκτάκι” με ύφος τι-περίεργα-είναι-αυτά-που-κάνεις και την ρώτησε γιατί φοράει δύο διαφορετικά παπούτσια.
-Γιατί μπορώ! Του απάντησε και ναι, αυτή είναι η ιδανικότερη απάντηση που θα έπρεπε να δώσει. Ή μάλλον πιο σωστά, αυτή είναι η ιδανικότερη απάντηση που θα έπρεπε να δίνουμε όλοι.
Γενικό συμπέρασμα: θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετά πράγματα που έχουν μάθει από εμένα τα παιδιά μου. Σίγουρα πάντως, το να απλοποιείς την καθημερινότητά σου, να μην παίρνεις στα σοβαρά πράγματα που δεν αξίζουν και να κάνεις για τον εαυτό σου αυτό που σου αρέσει χωρίς να φοβάσαι τί θα πει ο κόσμος, είναι από τα σημαντικότερα που έχω μάθει εγώ από εκείνα.
And guess what: τώρα φοράω κι εγω 2 διαφορετικές κάλτσες.
