Διάβαζα για την αποχώρηση του Τζέιμι Βάρντι από την Λέστερ μετά από 13 χρόνια και την ίδια στιγμή -μπορεί και με την ίδια αφορμή- ο γιος μου συζητούσε με το Chatgpt:
– Ποιος θεωρείται ως ο καλύτερος αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας? Το ChatGPT είπε:
“Δεν υπάρχει απόλυτη απάντηση — εξαρτάται από τα κριτήρια: ηγεσία στο γήπεδο, επιτυχίες, επιρροή στην ομάδα, διάρκεια καριέρας. Ωστόσο, μερικά ονόματα ξεχωρίζουν σχεδόν σε κάθε λίστα:
- Paolo Maldini (Μίλαν): 25 χρόνια στην ίδια ομάδα, εμβληματικός, ήρεμος αλλά απόλυτα σεβαστός.
- Roy Keane (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ): Ο ορισμός του “παθιασμένου αρχηγού”, ενέπνεε φόβο και σε αντιπάλους και σε συμπαίκτες.
- Franz Beckenbauer (Γερμανία, Μπάγερν): Κέρδισε ως παίκτης και προπονητής. Ηγέτης με στρατηγική σκέψη.
- Carles Puyol (Μπαρτσελόνα): Ομαδικός, ανιδιοτελής, με απίστευτο work ethic. Η ψυχή της Μπάρτσα της χρυσής εποχής.
- Didier Deschamps (Γαλλία): Αρχηγός σε Γιουβέντους και Εθνική Γαλλίας, με τίτλους σε όλες τις διοργανώσεις.
Αν μιλάμε για “καλύτερος” με βάση τη συναισθηματική και ηθική επιρροή στην ομάδα, πολλοί θα πουν Steven Gerrard, γιατί σήκωσε τη Λίβερπουλ σχεδόν μόνος του σε δύσκολες εποχές”.
Έχω την αίσθηση ότι το Chatgpt ξέχασε έναν από τους πιο εμβληματικούς αρχηγούς του ιταλικού ποδοσφαίρου, τον Φραντσέσκο Τότι, το “αντίο” του οποίου γέμισε με δάκρυα κάθε ποδοσφαιρόφιλο βλέμμα. Όπως και να έχει, βλέποντας το αποχαιρετιστήριο βίντεο του Βάρντι, σκεφτόμουν πόσο σπάνιο είδος -υπό εξαφάνιση πλέον, χωρίς υπερβολή- είναι οι παίκτες σημαίες, ορόσημα, οι αρχηγοί με την old school έννοια του περιβραχιόνιου.
Αχ ναι, είμαι τόσο κοντά στο να αναφωνήσω “το ποδόσφαιρο παλιά ήταν καλύτερο! Όχι ένα μάτσο εκατομμύρια χάλια όπως είναι τώρα” και να διεκδικήσω το βραβείο “Boomer 2025”. Αλλά τί γίνει, αφού ήταν;
Εξηγήσου Μαρία!
Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο πανηγύρισα την ανανέωση συμβολαίου του Φαν Ντάικ, δεν είναι γιατί πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους αμυντικούς του πλανήτη, που είναι, δεν τίθεται προς συζήτηση κάτι τέτοιο. Χάρηκα τόσο πολύ που ένας ποδοσφαιριστής τέτοιου βεληνεκούς, υπηρετεί έναν ιστορικό σύλλογο ως αρχηγός, όπως τους έχω στο μυαλό μου από παιδί.
Με το στυλ του ηγέτη, της σταθερότητας και της ήρεμης δύναμης. Είπαμε, old school.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να κουβαλήσει την “μυθολογία” ενός Πουγιόλ ή ενός Κιν. Δείχνει πάντως πως έχει όλα τα στοιχεία να το πετύχει. Βοηθούν σε αυτά πολλά πράγματα, όπως είναι η θέση του. Ένας κεντρικός αμυντικός έχει “πιάτο” όλο το γήπεδο και θυμίζει μαέστρο με την συμφωνική του. Βοηθά η σωματοδομή του. Έχει την ικανότητα να επιβάλλεται χωρίς πολλές φωνές και θεατρινισμούς. Δεν είναι showman, δεν κυνηγάει την προσωπική προβολή, παρά το γεγονός ότι τα φώτα πέφτουν από μόνα τους πάνω του, γιατί είναι ένας star χωρίς καν να το προσπαθεί. Φυσικά, θα μπορούσε να υπάρχει σε οποιαδήποτε μεγάλη ομάδα της Ευρώπης. Οπουδήποτε αλλού θα ήταν ένας αστέρας. Στη Λίβερπουλ είναι πια σύμβολο.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμα περισσότερους, αγωνιστικούς και μη, η παραμονή του Ολλανδού στους Reds, δεν είναι μια καλή είδηση μόνο για τον σύλλογο και τους φαν αυτού, αλλά και για ολόκληρο το ποδόσφαιρο όπως το έχουμε αγαπήσει.
Πέρα από τα τεράστια συμβόλαια, τα ακριβά αυτοκίνητα, τους αδιανόητα παχυλούς μισθούς, υπάρχει πάνω από όλα το δέσιμο και η αγάπη με την ομάδα. Το άγγιγμα της πινακίδας “Τhis is Anfield”, λίγο πριν βγουν οι παίκτες στον αγωνιστικό χώρο. Όλα αυτά κρατούν ακόμα ζωντανό τον παλμό που κοντεύει να σβήσει κάτω από τις ηχηρές τυμπανοκρουσίες του απόλυτου επαγγελματισμού, των πολυεθνικών και των CEOs’ που βλέπουν μόνο νούμερα, χορηγίες και πίνακες αξιολογήσεις κερδών.
Όπως γράφτηκε και στον επίσημο λογαριασμό των “Κόκκινων” για την ανανέωσή του “It was always Liverpool”.
